Na zijn debuut Nachtswimmers (2004) en de bundeling van de gedichten die hij als stadsdichter van Leeuwarden schreef (0506) is Tin de derde dichtbundel van Arjan Hut (1976). Daarin lijkt de dichter nog steeds naar zijn vorm te zoeken en die constatering is eerder als positieve dan als negatieve kritiek bedoeld. Sommige elementen, zoals een surrealistische sfeer, uit zijn eerste bundel zijn nog wel te herkennen in deze nieuwe bundel, maar zijn toch wat minder nadrukkelijk aanwezig. Nog steeds schuwt Hut in zijn gedichten het experiment niet, bijvoorbeeld in de typografie en de vorm van de gedichten, maar vooral ook door de opbouw van de bundel als geheel is deze bundel minder uitbundig en ondoorgrondelijk en daardoor, zou je misschien wel kunnen zeggen, wat meer volwassen. Toch heb ik er, net als bij zijn eerste bundel, wel wat last van dat ik veel, soms te veel, in de gedichten niet kan vatten.

Lês fierder by Jelle van der Meulen