Net mear reedride kinne. Is dat slim? Foar in reedrider wol. Wie ik in reedrider? Ja, ik mocht graach ride, it koe it ek aardich, alhoewol, nei santich kilometer stoarte ik yn, wylst dan de echten krekt op gong komme. Ik hoegde lykwols net alle dagen te riden, ik hoegde ek net as earste op it iis te stean. Winliken makke ik der gjin tiid foar frij, ik ried as it my útkaam. Ik bin der net siik fan dat ik net ride kin. Dat, wie ik in reedrider? Gjin fûleindigenien yn alle gefallen, gjin pasjonearre reedrider, net ien dy’t op it iis stean moast. Mar ik wie mear as in moaiwaarrider, ik ha ôfsjoen op it iis, net in bytsje. Mar dat ik by einsluten net in echte reedrider wie, kaam tink ik om’t ik it net goed genôch koe nei myn sin. Ik hie net in geweldige technyk en ik moast enerzjy sette yn it rjochthâlden fan ’e ankels. Op ’n stuit lieten dy it ôfwitte en ferkrampte ik.

Nee, ik bin der net siik fan dat ik net mear reedride kin. En dat wylst reedride de fearten del en de marren oer as de sinne skynt en it net waait of mar in bytsje ien fan ’e moaiste dingen is om te dwaan. Oer it iis glydzje is hearlik.

Nee, ik bin der net siik fan dat ik net mear reedride kin. Sa net, ik ha as bern nea sa genoaten as yn winters datst – foar myn gefoel – wikenlang ride koest op ’e ûneinige flakte fan ûnderrûne stikken lân by it doarp, op ’e doarpsfeart en it wiid by de helling. Dan wie ik net fan it iis ôf te slaan.

Nee, ik bin der net siik fan dat ik net mear reedride kin, mar sagau’t it friest rin ik nei it sleatsje oan ’e ein fan it hiem ta om te fielen oft it iis al sterk is.

Underwilens ha ik no de televyzje oan om sa no en dan nei it Nederlânsk maratonkampioenskip te sjen dat hjoed op ’e Belterwiede by Gythoarn ferriden wurdt. Ik ha dêr sels in kear riden. Mei de trein nei Stienwyk, dêr op it iis en doe dy kant út. Want ek dêr in kear ride, dat woe ik noch in kear.

Nee, ik bin der net siik fan dat ik net mear reedride kin.

En no ha ik mar de aaklige gedachte by my, dat dat gewoan betsjut dat ik al in bytsje dea bin.