‘Jawis fanke, fansels ha ik de hiele jûn derfoar sitten te hingjen. At der fuotbaljen op ’e buis is dan kin myn frou har wol ôfjaan. Mar dat docht se net, want der sil my dochs ien it pilske oanjaan moatte. Oars set ik it krat njonken de bank en dat giet har te mâl.’

Hotse stiet mei de hannen swaaiend wiidweidich ferslach te dwaan fan de húslike argewaasjes. Mei de lytse hat er krekt de âldste nei de basis brocht. It is syn dei om op it spul te passen. It mantsje fan krekt trije, mei in bongeltsje ûnder de noas, drintelet om syn heit hinne. Wat seurderich lûkt er him út en troch oan ’e broeksbokse.

‘Heity fuort?’

Hotse hat it te drok mei syn petear. By’t skoalleplein hat er in nijtsje opdien, dat moat yn ’e Super trochbriefke wurde.

‘Hast it al heard fan Jan en Trien? Jonge, jonge it is wer mâl gong, sizze se. Elkenien praat der fan.’

Wylst Akke fan de bôle-ôfdieling wakker beart fan, och, och, och en nee wol, en tagelyk in snien wyt yn ’e pûde triuwt, pakt Hotse syn lytse Darryl gnyskjend in pakje snobbersguod ôf. De eachjes glinsteren habberich doe’t er der mei oansetten kaam.

‘Nee leave, dat kin net, dat kin ús heity net betelje.‘

It baaske sjocht him grimmitich oan en stekt de tonge út.

‘No moatst ris sjen, dy lytse bûke, wêr hat er it wei?’

‘Hoecht er net nei de peuter?’ wol Akke witte, ‘dan hast de hannen ek ris frij.’

‘Bist net wiis? Dat ha wy mei de âldste net dien en dat doch ik mei dizze ek net. Se binne mar ien kear lyts, ik wol alles fan har meimeitsje.

‘Nei memmy, hús ta?’ eamelt Darryl der tuskentroch.

‘Hâld dy stil!’

‘It liket my oars wol in hannebinerke net?’ Akke komt achter de bôle wei en jout Darryl in mini-broadsje. ‘Moast ris sjen, krigest wat fan tante. Wat seist dan?’

Darryl jout hik noch kik en troppet daliks it broadsje yn ’e mûle.

‘Och, heitys jonkje dochs. Wat moatte se noch wat leare net?’

Darryl prommet even op it broadsje om en smyt it dan by in frou, dy’t krekt foarby komt, yn ’e boadskipkarre. Hotse sjocht it, mar it mins ek, hy kin net mear krekt dwaan oft der neat bard is.

‘Moatst net fuortgoaie, leave, wat hat heity dy no leard, dat moat yn ’e bah-bak. It is ek gjin bôle-iter, no’, seit er der fluch oerhinne. Wat moatte de minsken oars wol net tinke? Darryl hat nergens earen nei, draait him om en stoot âljend fuort.

‘Ik kin him better even gewurde litte, glimket Hotse ferguodlikjend,’ dan kuollet er wol wat ôf.’

‘Sokken moat better oanpakt wurde,’ skamperet de frou en rint mei de noas omheech by him wei. Hotse lûkt wiis oan ’e skouders. Wêr bemuoit it minske har mei. Op in drafke sjit er achter syn soantsje oan.

‘Darry-boy hjir komme! Wat seit heity no?

Yn ’e fierte heart er in klap, in kassafamke dat in skreau jout en wat ratteljende blikken. Dat hie er witte kinnen. Mei in rotgong komt Darryl achter in berneboadskipkarke om ‘e bocht achter de rekken wei fleanen, giselt troch it paad op syn heit ôf en daveret foarby. Hotse set de sokken der fuort yn.

‘Hjir komme!’ Mei trije grutte stappen hat er de rakkert te pakken. By it ear! ‘En no harkje, do!’ Hy wol de jonge yn ’e karre sette, mar dy skopt sa bot dat it slagget net. Mei it swit op ’e rêch set er him wer del. Darryl bynt wat yn, krijt wat oars yn ’t sin.

‘Ikke stikje feis ha!’ Hy stampt deroer.

Heit rydt daliks de karre nei de fleisfitrine. At er him dêr stil mei krije kin, wêrom dan net?

‘Tink der om datst net begjinst te skoaien.’ Dat bytsje fatsoen wol er him dochs noch meijaan.

‘It gehak is hjoed yn ’e oanbieding.’ De slachter yn ’e wite jas komt op de klant ta. ‘Selsmakke, de bêste kwaliteit,’ begjint er op te swetsen oer syn waar. ‘Woansdei gehakdei, no?’

Hy set de masine, dy’t krekt in bak mei fleis leechdraaid hat, stil. Oan ’e foarkant pûlet in fermealde sliert reade brut der as in loarte út.

‘Mei it jonkje ek in stikje fleis ha?’ Darryl stiet daliks klear en sjocht bizich as in biddeljend hûntsje by de slachter op, wachtsjend op de bût. Hast er noch ferstân fan, tinkt Hotse.

‘Jawis wol, hy is gek op fleis.’ Hy hopet dat de opset om syn soan yn ’e stringen te hâlden slagje sil.

‘Wa net?’ laket de slachter, ‘wy kinne der net sûnder, wat jo?

‘Dat hat er fan syn heit, dy is der ek wyld op.’ Hotse gniist om syn eigen grapke.

‘Asjeblyft.’ Darryl kriget in plakje snijwoarst tastutsen. ‘Wurdst grif krekt sa sterk as jim heit.’

‘Yn ’e ba-ba-bak?’ brabbelet it jonkje en stekt it folle knûstke omheech.

‘No moast dy lytse kûkert ris heare,’ laket de slachter.

‘It is in meunster,’ suchtet Hotse, ‘hy is my oars bytiden al sterk genôch en hy kin nergens mei de hântsjes of bliuwe. Sil er ek wol fan syn heit ha.’

De slachter stelt him gerêst. ‘Sit dêr mar net te bot oer yn, hy wurdt letter grif in fakman dy’t de hannen goed wapperje litte kin.’

‘Dêr sizze jo wat.’ Hotse moat syn nijtsje noch kwyt. ‘Ha jo it al heard fan Jan en Trien. Dêr ha de hannen ek wappere. It is der nuver om en ta gong, wurdt der sein.’ En hy begjint oan it ferhaal oer wat der dy moarns op it skoalleplein breedút besprutsen is. De slachter wol wol harkje.

‘It naaide derút dat it net moai mear wie en no wolle se ha dat Trien…’ Hotse heakket en sjocht om him hinne. Is dy smoarge jonge wer fuort? De slachter docht, opskrille troch in yslik lûd achter him, hastich in stap fansiden. De gehakmûne draait, in bluodderige stream is wer op gong kaam.