Yn septimber binn’ de buorlju fuort; is in wike dat ik net hear hoe’t se hoasfuotlings de doar op en ta, it paadsje feie en fage. Om healwei alven alle jûnen it ammerke ûnder de kraan; dweil útwringe fan it flierdweiljen. Se sizze nea wat, gjin knikje kin der ôf, wylst ik yn har oere fan sykte steefêst bid ta myn agnostyske god. Leaver hear ik de slaande doarren en de jellende bern oan ’e belle, om in Haribo (petit et gros): Hé, Jacob mogen wij een snoepje?