Dyn hûn leit yn tinzen en mei sin op it flierkleed en slacht net oan. Moat ik dy kenne, bist ferâldere; de eagen binne hjoed wat min en dêr troch de stege, dêr moatst gean; tsjin de Martini oer spilet Macbeth. O Frjentsjerter Ier; do wite roas dy’t ferwylje mei yn ’t lichte hout en dy’t stadich raant, moai gau oan it ivige yn Wyns gewoan. In gleske op dyn muzen en kosten nei’t sprekkers skriemen ferbeaen, dat ik ha de sinnebril mar opset; net om de triennen te kearen. Yn dyn hûs fan leafde wennet frede, wol myn agnostyske … Lês fierder →