It is april, mar it is simmer, heech simmer eins en dat wylst de beammen noch lang net fol yn it blêd sitte of sels noch keal binne, de jonge knotwylch noch útrinne moat,
Hearlike dagen belibje wy, mar dit kin net goed komme fansels.
Tinzen komme en gean, lit jin der net troch meislepe.
Is men ien kear oer in grins, dan is men ferlern.
Ik lês it boek Mystearjes fan Knut Hamsun. De haadpersoan ferkeart op ’e grins fan selsmoard, hat dêrta in fleske blausoer yn ’e bûse, giet yn it stedsje oan wâl, kletst elkenien de earen fan ’e kop oer wat mar by him opkomt, ferkeart yn ’e sande himel en donderet der wer út, leit it mei twa froulju oan, it is kranksinnich mei dy man. Oan ’e ein fan it boek springt er yn ’e see. De man is ûnneifolchbere kletsmajoar, in hearlike fantast en liger. Sa no en dan laitsje ik en tink, wat hearlik, dit giet nearne oer, ja, oer in gek, mar wêr’t it op útdraaie sil hoecht men gjin yllúzjes te hawwen..
Mar dit boek giet oer de grins yn jinsels, wat soe men der graach sels sa hinne prate kinne, wat soe men jinsels graach sa gean litte wolle. Dit boek hâldt jin de ôfgrûn foar dy’t jin lûkt.
It is april, mar it is simmer, heech simmer, hearlike dagen belibje wy, mar dit kin net goed komme fansels, dizze simmergekte.
Ik soe oare dingen sizze wolle, ik sjoch dat elkenien by my weirint, se wolle my net. Se wolle neat mei my te meitsjen hawwe, ik doch it har net nei ’t sin.
En doe makke ien in praatsje mei my, groete ien my freonlik, seach in frou my leaf oan, ik rekke wer op stoom.
Mar doe sei ik dit.