It wie in gewoane wurkdei, oant de haad-non fan de katolike skoalle dêr’t ik les jou it lokaal ynkaam en eltsenien nei bûten stjoerde. Dêr krigen we te hearren dat der in grûnskodding west hie, en wat te dwaan yn sa’n situaasje. Gjinien fan de learlingen hie der wat fan fernaam, noch it alarm heard, mar dochs moast it hele protokol neilibbe wurde. Doe’t we werom wiene yn it lokaal, sei ien fan de learlingen tsjin my dat se ûnder it barren oan myn gesicht sjen koe dat ik it net al te serieus naam, en dat sette my oan it tinken.
Yn de tiid dat ik hjir bin, ha ik trije grûnskoddingen meimakke dy’t it neamen wurdich binne. Sa no en dan sjochst de lampen wol bewegen oan it plafond, mar by dizze trije koest de tillevyzje oansette en dan wie ek fuort op it nijs dat der yn in oare provinsje tichtby, in ierdskodding west hie fan op syn minst seis op de skaal fan Richter.
De earste kear dat ik ien ‘meimakke’ ha, wie op in nacht. Ik lei lekker te sliepen oant se my wekker makken. It wie de frou dy’t tsjin my sei: ‘Moatst sjen datst bûten komst want der wie krekt in grûnskodding.’ Ik frege har wannear, want ik seach neat. ‘In fiif minuten lyn,’ sei se. Ik sei har: ‘Wêrom makkest my dan net earder wekker, no is der ommers neat mear te rêden.’ Ik draaide my noch in kear om en sliepte al gau wer. De oare dei die bliken dat it dochs wol in swierenien west hat, want eltsenien hie it der oer, mar spitigernôch koe ik allinne taharkje.
De twadde kear wie ik mei de motor op ’en paad. No hat myn motor gjin benzinemeter, mar oan de kilometerstân kin ik ûngefear sjen as it hast op is. Sa ek dizze moanne doe’t ik fan it wurk nei hûs ried. Ik siet der al op te wachtsjen en healwei wie it safier. De motor begûn te skodzjen en it fielde as rûn er net normaal. Ik bin op dat stuit gau oerskeakele op de reservetank, en ik koe sûnder problemen fierder ride. Doe’t ik thús kaam, kaam ik derachter dat krekt op dat momint der wer in ierdskodding west hie. De motor haw ik foar de wissichheid wer op de gewoane tank setten, en ja hear, hy ried sûnder problemen.
Dat wie dus al de twadde kear dat it allegearre oan my foarby gie. De tredde kear ha ik it wol bewust meikrigen. It wie moarns in oer as acht en ik wie krekt wekker doe’t alles ynienen begûn te skodzjen en te dwaan. It wie lykwols oer foardat ik it yn ’e gaten hie wat it wie. Mar dy kear ha ik it teminsten bewust meikrigen.