Wêrom rin ik altyd oan ’e ein fan it seehaad ta? Ik sil ommers gewoan weromrinne. Foar Piet Paaltjens lei dêr in boat klear: ‘Hy wie it sels, de weiwurden mar ûnstjerlike Piet Paaltjens …. ‘Piet!’ gûlde ik foar de tredde kear en sprong, dwars oer de triennen dy’t my ûntrôlen, op him ôf.
Te let. Doe’t ik by it pealwurk wie, wie Piet al yn in boat stapt en glied hinne yn ’e rjochting fan Skiermuontseach. Ik woe achter him oan springe en him achternei swimme, mar seach fan dat foarnimmen ôf, want it kaam my yn ’t sin dat ik, as ik it wetter yn gean, foar de gewoante ha om te fersûpen.’

Ik dream der fan dat oan ’e ein fan it seehaad ek foar my in boat klear leit.

Ik rin de dyk út, mar kom werom.
Ik rin it lân yn, mar kom werom.
Ik swim fan ’e wâl ôf, mar kom werom.

Wêrom? En wêrom’t foar gjin boat klear leit? Om’t ik net de driuw ha fan Piet Paaljens.

Wêrom dream ik der dan fan?