In november 1990 werd Tomas Tranströmer getroffen door een ernstige hersenbloeding in het linkerdeel van het brein, de zetel van het actieve taalvermogen, het zogenaamde gebied van Broca, genoemd naar de neuroloog die de eerste afasiegevallen heeft bestudeerd.

Al spoedig werd duidelijk dat zijn spraakvermogen niet zou terugkeren. Rechtszijdig was hij verlamd, maar deze handicap kon door intensieve therapie enigszins worden verminderd. Het begrip voor taal, zowel gesproken als geschreven, bleek gelukkig onaangetast. Tranströmer begreep alles wat tegen hem gezegd werd al kon hij niet meer antwoorden dan dat ene zinnetje ‘det är bra’, het is goed. In de loop van de tijd leerde hij zichzelf met de linkerhand schrijven, zoals hij zich ook, als getalenteerd pianist, toelegde op composities voor de linkerhand. Als wij bij elkaar kwamen en ik hem vertaalproblemen voorlegde, maakten we gebruik van een multiple choice methode: uit een aantal mogelijkheden kruiste hij de volgens hem juiste oplossing aan.

Lês fierder by Raster