Hoe maklik men ynkognito gean kin, is net te leauwen. En mei maklik doel ik derop dat men dêr gjin grutte muoite foar hoecht te dwaan. In sinnebril is nammentik al foldwaande. En in pear moaie giele klompkes.
It komt nammentlik gauris foar dat ik sa op ’e fyts myn – meast – deistige blokjes om fyts en dan ek wolris in bekende tref. Dy groetsje ik dan, en krij meast in groet wer werom. Lykwols is dy groet fakentiids in plichtmjittigenien. Je wurde groete, dan groetsje je werom. Sa giet dat. Ofrûne saterdeimoarn herkende in redaksjelid my net iens.
As sa’n simpele siel as my sa maklik ûnherkenber wêze kin, moat it foar grutte stjerren ek te dwaan wêze. Komt der noch by dat it foar my alhiel net nedich is. Ik haw gjin hordes fans dy’t my oeral oanhâlde foar in hantekening en faaks mear. Noch net. Dus superstjerren, lykas Hylke Speerstra, en oaren dy’t troch de Moanne fan it Fryske Boek wrâldferneamd yn Fryslân wurde, in sinnebril en in pear klompkes en klear is ’t.