It wie sa hjit as brij yn it stedsje by de rivier. Elske en ik hienen even ús nocht fan it omdangeljen en hienen nei lang sykjen foar in Konditorei in plakje ûnder in parasol fûn.
Toeristen yn alle soarten en maten flanteren deun foar ús lâns, manlju mei bleate skonken dy’t hierrich út fierste lange koarte broeken stutsen, froulju mei skommeljende efterwurken en  amper bedutsen boezems, dy’t meidûnsen yn it ritme fan it flanearjen.
‘Dêr soe ’k wol krekt eefkes mei dy sjen wolle,’ sei Elske, doe’t wy troch de appeltaart hinne wienen en it kantsje kofje ek leech wie. Se wiisde dêrby nei de kleanwinkel oan de oare kant fan de strjitte, dy’t mei noegjende útstalfinsters de oandacht fan gâns froulju luts.
‘Dat kin om my wol.’ Ik slagge deryn om it te sizzen sûnder in spier te ferlûken.
Elske wie sa ferheard dat se in momint sûnder wurden wie.
‘Mienst dat…?’ frege se erchtinkend.
‘Jawis,’ sei ik, wylst ik de hân opstuts, ‘Herr Ober, zahlen bitte.’
Efterelkoar oan stutsen wy de strjitte oer, Elske kipe in kear as wat oer ’t skouder oft ik écht wol efter har oan kaam. Ik die de eagen in amerij ticht, sykhelle djip en stapte troch de winkeldoar.
De woldiedige rêst yn dizze winkel foel my as earste op, hjir waard de klanten gjin lawaai opkrongen dat se net hearre woenen en dêr’t se net om frege hienen. En dat wylst ik, troch ûnderfinings thús, hiel wat oars ferwachte en de fingers by wize fan sprekken al yn ’e earen hie. En wat gienen de froulju hjir fatsoenlik meielkoar om, net ien dy’t in oar yn ’t paad stie of foarkringe woe, elk wachte geduldich oant se oan bar wienen. Ik joech my del yn in noflike stoel by de klaaihokjes wylst Elske yn ’e rekken mei klean omramaaide. It wie hjir ek noch lekker koel. Sa soe ’k hjir, as it moast, wol oeren sitte kinne, tocht ik by mysels. Doe’t Elske in oere letter útsjoen wie en it ien en oar oanskaft, rekkenen wy ôf by it kreaze jufferke efter de kassa, dy’t ús netsjes en korrekt te wurd stie.
By it oerstekken fan de wei op ’e sebra wachte in nije ferrassing. Alle auto’s bleauwen stean en stoppen foar ús, oerstekke koe hjir sûnder libbensgefaar. Der wie net ien by dy’t ús op it lêste momint noch eefkes de dea oandwaan woe.
‘Ik kin dêr noch net by,’ suchte Elske, ‘datsto samar mei my yn dy winkel woest, dat is yn jierren net bard…’
‘Wy binne mei fakânsje en yn in oar lân,’ antwurde ik, ‘en ik woe dy in plezier dwaan. Al moat ik earlik tajaan dat ik it in gat yn ’e kop seach. Doe’t wy troch de doar gienen stie ’k op skerp. By need wie ’k der yn twa stappen út west, sa wie ’t al.’
Elske knikte. Hja wie fansels dy alderlêste kear dat se my meikrigen hie nei in kleanwinkel ek noch net fergetten en dat wie al wer in jier as wat ferlyn. Ik wie oan in spikerbroek ta en Elske hie my safier krigen dat ik mei gie nei de stêd. By in útwrydsk winkelhûs skode se my troch de doar, wy rûnen tsjin in muorre fan lûd, yn alle hoeken en hernen lûdssprekkers sa grut as in ierappelbakje dêr’t in ynferno fan lawaai útkaam. Dreunende bassen, jankende gitaren en dêr noch boppe út it jammerjen in frommes mei in lûd as in sirkelseage yn ûnfersteanber Ingelsk. Ik rûn mei de fingers yn de earen nei de efterkant fan de saak dêr’t in bluisterich jongbaaske omstuitere. Ik tearde him in hân om it ear en balte sa lûd as ik koe: ‘kin dy rotherje ek even út, wy komme hjir om in spikerbroek…!’ It jonkje seach my oan as hie ’k him in ûnseedlik foarstel dien, doe raasde er werom: ‘jij behoort niet tot onze doelgroep…!’ No, doe wie ’t my oer, sûnt dy tiid krige Elske my net wer mei nei in kleanwinkel, as gie se ek op ’e kop stean.
‘As it by ús ek sa op en ta gie as hjirre, dan soe ’k alle kearen wol mei dy winkelje wolle,’ sei
ik doe’t wy werom op ’e hotelkeamer wienen. ‘Dit is wat de Hollanners in ‘verademing’ neame,  jo soenen der hast Deutschfreundlich fan wurde.’