Wy fleane op it stuit oer Warkum, op in twadde plak, in pear hûndert meter boppe de merk. Mei dizze snelheid binne wy yn fiif minuten yn Boalsert, as dy kâlde loftstreamen ús wat mei rêst litte teminsten, miskien moatte wy noch in pear manoeuvres meitsje om goed yndale te kinnen nei de einstreek. Wa’t as earste oer de A7 komt hat wûn.
Nûmer ien sjoch ik op in twahûndert meter foar ús út fleanen.
O ja… ‘wy,’ dat binne iksels as ferslachjouwer, en de piloat, Baron Otten te Deume út Amersfoort. Hy is eigner fan dizze PH 153.
‘Út hokker jier komt dizze kiste eins Baron?’
‘Uit 1947, hij is gebouwd door Fokker, voordat hij door de Gooise zweefclub werd gekocht en later eigendom werd van de Texelse zweefclub.’
‘Wurdt der op Teksel sweefflein?’
‘Jazeker… zandbodem schept ideale omstandigheden voor het ontstaan van thermiek, meer nog dan op de Friese kleigrond!’
‘Och heden, mar it giet goed oant no ta dochs, ús fleanderij?’
‘Zeker we zijn nog geen enkele maal gecrasht!’
‘Sis, bûten it fleanen oer Fryske boaiem kinne jo in aardich wurdsje Frysk ferstean,
net?!’
‘Oh, eh ja zeker wel… maar spreken doe ik het niet… beslist niet!’
Eefkes letter yn ’e wedstryd.
‘Ik bin wol wat in âld seur, mar rinne wy op nûmer ien yn?’
‘Dat lijkt wel zo… jazeker… onze oude Grunau Baby vliegt momenteel tegen de dertig kilometer per uur, een leuke koerssnelheid voor zo’n oudje!’
‘Grunau Baby?’
‘Ja, onder die naam werd dit type vliegtuig wereldwijd bekend indertijd, toen er nog geen kunstvezel bestond, zeg maar.’
‘Wêr is dizze masine dan fan makke?’
‘Van Balsahout… buigzaam loofhout uit Zuid-Amerika.’
‘Fan hout… is soks wol fertroud?’
‘Er is nog nooit iemand door de bodem van de cockpit heen gezakt… haha.’
‘Lokkich mar… o sjoch… wy gean ûnderwilens nûmer ien foarby!’ balt ik.
Ik sjoch ús foarsprong eefkes letter grutter en grutter wurden, earst tweintich meter, dan fyftich meter, en by Tsjerkwert sitte wy al op in tachtich meter, noch in trije kilometer oant de finish.
Wy fiele ús as keningen yn ’e loft op dizze peaskemoandei fan 2009, de earste Alvestêdetocht foar oldtimer-sweeffleantugen.
‘Wy winne, Wy winne!’ rop ik mei de hannen yn ’e hichte foarsafier’t de beheinde romte fan ’e cockpit dat talit. De baron bliuwt ûnbeweechlik efter it stjoer, ek al stiet Laerd en Saerd swart fan ’e auto’s en it tastreamde folk.
Us efterfolger kin ús al lang net mear ynhelje, der is noch in hûndert meter te gean.
Dan draait Te Deume him om en wol my sa goed as it slagget lokwinskje, mar stjit dan mei de knibbel tsjin ’e stjoerkneppel oan.
Eefkes letter komme wy mei knappen en kreakjen yn ien fan ’e beammen fan ’e A7 ta stilstân, spitigernôch oan de ferkearde kant fan ’e finish. De flerken ynklapt, ôfbrutsen as lúsjefershoutsjes. Wy hawwe beide gjin ferwûnings lokkich, in wûnder.
Wylst ik út de rjochting fan Snits in sike-auto mei swaaiende ljochten en gûlende sirene mei faasje dizze kant op kommen sjoch, hellet Te Deume op syn gemak in pûdsje sjek út de binnenbûse fan syn jekker.