Hoe soe ik net mear witte dy middei datsto my ophellest foar it earst en wij tegearre nei Grou. Hoe’t wy sieten yn ’e Treemter wat ûnwennich sûnder maten as praters. Hoe’t wy kuieren troch de strjitsjes en op in hoeke doe ynienen dy etalaazje fan Stichting It Fryske Boek. Dat wy bij de Pikmar op in steger stiene en wat tuteboarten tsjin in muorke. Datst op ’e weromreis dyn hân fan it stjoer op myn knibbel leist it stiet my noch wol bij, mar it skerpst foar eagen stiet my dochs – dêr’t jûns myn dreamen har om spûnen … Lês fierder →