Horizon Zonsondergangen die vergaan raken in de stilte van dagen, waarin ik niet te vinden was. Nergens een horizon te verkennen. Nergens een plek waar ik de hoogte van de zon kan contempleren. Maar de tijd roept me en ik moet Gaan. Daar ergens zijn er nog bronnen. Soms een brandende kaars op mijn nachtkastje. En ik daar, met mijn ogen open tot mijn dromen me vervoeren naar een andere tijd. De nacht is zacht en ik word omarmd door m’n lakens. Ik lig fijn, maar mijn dromen nemen soms wendingen van angst. Nachtmerries die me doen zweten. Terwijl ik … Lês fierder →