Direkteur Taribary wie net in praatsk man. It measte lipwurk die syn adstint, de jonge Goerigok, foar him. No sweien beide manlju lykwols. Se sieten njonkeninoar op it foarkret fan in rykrakkige kapwein, dêr’t in bulte barten op loege wie.

‘Sjochst de himel?’frege Goerigok, dy’t in soarchlike trek om ‘e mûle hie. De oare knikte.

‘Ien jûntiid en dan fuort?’

Fannijs knikte syn prinsepeal. Hy bloes in kringeltsje sigarereek út. ‘Op syn heechst,’seid er.

Se swaaiden in dwerspaad op. Slierslakjend kaam de rest fan ‘e staasje nei. Fjirtich wenweinen, ferdekken en karren, de measte útsakkerich, opskroarre en kreakjend, toatelich mar fleurich opferve, soeiden mei de stadige stap fan skuilige brune en swarte hynders op Emsterskar yn. Op de hantsjemieren om fierrens kaam de trewinkel syn uterlike têdens woldiedich oer, mar fan kalmte wie op ‘e weinen sels in bytsje te fernimmen. De blynkape gudsen waarden ûngeduerich en guon boksitters moasten har teskoar sette om se yn ‘e stringen te hâlden. Ienlike bûterdrippen bedobkesloegen de sânreed. Kleiend strieken kobbekloften op ‘e greiden del. In hynder prûste doe’t it in gielferkleure bjirkebledsje yn ‘e noaster krige. Maja Mûna, it behindige dûnsfamke, skrouske yn ‘e wyn, dy’t har lyk op it heane lyfke bloes. Soarchsum hong har partelot Onnejon har in belapkenaaide wrine oer de skouders. Se glimke him tankber ta, mar hy glimke net werom. Har mûle waard in streekje. Se wist wêrom’t er him sa strak hold. Hja fielde it ek.
 

Boekele hie ta de nacht út by it bêd fan de faam Kristina opsitten en wie lang om let mei de holle op ‘e tekkens yn ‘e sliep rekke. Hy skrille op doe’t er geroft op it hiem hearde. Der tikke ien op it rút. Boekele wreau him de skieppeloarten út de eagen en kaam gapjend foar. Twa manlju mei in útlânske skôging, wyldseauwich en suterich yn ‘e klean en rûch yn it burd, stienen oer him.

‘Goeiemoarn,’ sei de lytste fan de twa mei in fynbeslipe stim. ‘Ik bin Goerigok en dit is direkteur Taribary fan ‘e merke. Binne jo Boekele gernier?’

Boekele knikte fan ja. Doe’t de oaren neat seinen, hold er de hân foar de mûle en gappe. De oaren joegen jitte gjin azem en seagen him ôfwachtsjend oan.

‘Dêr,’ sei Boekele en wiisde it kampke lân oan dêr’t de weinen stean koenen. ‘Dêr kinne jim wol stean.’

De oaren sweien.

‘Eh … wetter kinne jim wol fan ‘e pomp krije. Sjoch, dêre.’ Boekele stiek de hân út, mar de manlju stoarren lyk foar har út. Boekele krige foar it ferstân dat se him hielendal net oanseagen. Se stoareagen nei it tsjustere doarsgat efter him.

‘Tige tank, gernier,’ sei Goerigok, dy’t Boekele no wer oanseach. De merkeman die writen om te glimkjen, mar dat besloech mar heal. ‘Wy bliuwe mar ien nacht. Moarntejûn let sette wy wer ôf.’
 

Auster, goewyn, hie de himelbaan romje moatten foar syn eftersusling Joffe, in grimmitige balkebrekker, ûnmiskenber yn syn grouwollen antrasytpak mei de swiere swarte duffel. De rûge Joffe wie de himelfoarst sels en alles wat him net yntiids ûntwiek, reagen syn flearmûswjukken foar syn fuotten wei mei de likefollige wissens en eigenwaan fan de aldermachtichsten. Syn bolderjend laitsjen skodde gea en hear, hûs en hiem, man en minske. Hy malke yn rûge halen syn portret yn tûzenfâld op de marren en puoltsjes fan it wetterlân, yn de sleatten en fearten, de boarntrôgen, de reinwettersbakken en saden fan it greidboersbestean. It wienen portretten nei it libben, har siedend tjirgjend, dy’t lilk fliben, sloegen en rachten nei elkmis dy’t him yn ‘e neite weage. De herteleaze Joffe davere fan it laitsjen wan’t er it seach.
 

Yn ‘e swypkjende stoarmnacht doarst net ien in oerdrompeling nei it swart oan. Allinnich in dûknekkich beamheech skaadskik ta frjemde sloep om in donkergriis peallehúske mei donkergrize pannen dy’t by deiljocht blau wienen, by de swarte omkanten fan in âld skuorre lâns, tusken de inketprintsels fan wenweinen troch. It geafolk hie de lûken foar de ruten en de kleden stiif ticht. De merkelju kroepen byinoar yn har ridende wenten. Se hoegden net te besykjen om it seldsume ljocht dat troch de stjalprein en de nanenacht slagge te heinen. Se wisten wat der wie, bûtendoar. Ien nacht soenen se bliuwe, om moarn har breamarken te winnen út de jildpongen fan de boeren en buorsters fan Emsterskar. Ien nacht weagen se in ferbliuw yn dizze oarde. Moarntejûn soe ierdemuoi de fjilden ûntromme ha. De sterkste bisten as hynders en harten wienen noch op it stee, de ferminsklike hûnen, katten en kij, de flugge rôffûgels, de liepe weikrûpboarters as molwjarpel, murd en wjirm, iel en snoek, flearmûs en sweltsje, de ûnnoazele flinters, de pertale seefûgels – hja wienen noch net yn ‘e poaten, finnen of wjukken kaam, mar moarn soenen se gean lykas de rest fan it diert. En mei soe it merkefolk Emsterskar ferlitte.

It boppesteande fragmint komt út de roman dy’t Henk Wolf oan it skriuwen is yn it ramt fan it projekt ‘Fryske modernen’. De wurktitel is ‘Kristina’.