Wy binne oan in grutte tocht begûn, dwers troch Europa. Dútslân, Tsjechje, Slowakije en Hongarije hawwe wy no hân. Wy binne yn Roemeenje. Ik moat earlik tajaan dat fan alle foaroardielen dy’t ik heard hie (en sels foar in part ek hie), de measten wier blieken: se ride hjir as gekken, moatst om dyn guod tinke en ast eefkes stoppest hast fuort tsien ferskriklik smoarge bern om dy hinne dy’t jild wolle. Euro’s, gjin Leis. Se dogge it hjir net foar minder. De diken binne yndie min (mar net oeral) en it is in keunst om hinnen, guozzen, hûnen en katten te ûntwiken, en dan hast noch de boeren dy’t har mei hynder-en-wein yn it ferkear stoarte.

Mar it is in prachtich lân en ús Nederlânske kampbaas woe it ús graach sjen litte. Hy en syn frou namen ús mei op in dei derop út, de Transylvanyske bergen yn, nei in doarpke dêr’t in wedstriid mei hynder-en-wein holden waard . Ik moast fuort oan it Fryske ringriden tinke. Mar earst belânen wy by in grutte ortodokske tsjerke, dêr’t in mis oan ‘e gong wie fanwege ‘Lytse Maria’, in feestdei dêr’t wy nog nea fan heard hienen. Foto’s meitsje fan al die froulju yn dracht wie der spitigergenôch net by, dus op nei it hynder-en-wein-feest. No, myn ferliking mei ringride wie goed mis. De jonge mantsjes stoden as gekken mei hynder-en-wein de hichten op en del, letter moasten se allinich mei it hynder keunstjes dwaan. De lêste wedstriid wie in race, al wer oer de hichten. En alles sûnder seal. Yndianen wiene der neat by!

De regionale parse, radio en televyzje, wie op grutte skeal oanwêzich en omdat ik sa’n bytsje de iennige mei in kamera om ’e nekke wie hiene se al gau yn ’e rekken dat ik in bûtenlanner wie. As miggen kamen se op my ôf.

‘Do you speak English?’

‘Yes, I do.’

Wat ik fan Roemeenje tocht, wat ik fan de wedstriid tocht, oft ik earder yn Roemeenje west hie, ensafhinne. Ik koe der net om hinne: ik moast oan Omrop Fryslân tinke: trije kear itselde freegje, fragen fan neat. En ik reagearre op deselde manier as yn myn festivaltiid en sis wat se hearre wolle. Mei in gnizende Willem neist my, dy’t yn ’e rekken hie wat er barde. ‘Ferdomd, ik wie eefkes thús,’ sei ik tsjin Willem. ‘Omrop Fryslân tink,’ wie syn antwurd…

Anneke van Renssen

Fakânsjefoto´s

Fakânsjefoto’s binne prachtich materiaal om wat fan de minsken te witten te kommen. It sechje: toan my dyn boekekast en ik sis wa’st bist. Sa is it ek mei fakânsjefoto’s.

Hjir in hânfol dy’t ik makke yn de ôfrûne fjouwer wike, yn ‘East’-Dútslân, Tsjechje, Slowakije, Hongarije. Oer Roemeenje wol ik it noch in oare kear ha.

No, sis no mar ris wat dit fan my seit.

Willem Winters