Achter syn holle: Babel, fingers dy’t wize. Yn gjin fjilden en wegen Van Brunswijk.
De spegel liicht net.
Hy skuort it servet foarwei, faget de lêste brij fan ‘e mûle.
Gjinien hat syn swypke, syn tinnen soldaatsjes en lykas de oaren slacht ek sy syn ôfkomst net acht.
Sy sil him rêde. Sy knipt mei de fingers en in hiele armee stiet klear.
Hy wol gjin armee. Hy wol op bêd. Sil sy..? Nee, moai oanbean, mar net ien mei hannelswaar ûnder de rokken. Ek goed, pannen genôch oer it fjoer.
Hy sil dochs wol witte…? Ja, ja, de siederij kin gjin útstel ferneare. Krekt: in oplôgjend fonkje yn ‘e tsjirmige feanbrân yn syn holleplasse. Miskien soe se letter nochris fan him hâlde kinne.
Letter, as sy krigen hat wat har takomt en sy him opweide hat ta ien dy’t har stiet. It idee hâldt in amerijke grûn en ferfljocht dan mei de draken dy’t se oplitten hat.
Mei de lymprikke krijt se him yn ‘e koets. Tiid yn oerfloed om te swijen, elk yn eigen lucht.
Hy folget de wylpen, telt de earrebarren, groetet hjir en dêr in beam. Woe dat er wat sizze koe oer de stân fan it gewaaks. Tsjin himsels. Tsjin de boer dy’t syn pet ôfnimme soe, syn hear werkent, syn hear dy’t er duldt, gjin dei misse soe en gjin nacht.
Sy kôget de ferlerne see-oarloch oer, ferfret ien foar ien de Joan Derksen van der Capellen en har oproerige geskriften. Se slokt har selsbegrutsjen yn, de lilkens oer de miskenning; se bedimmet har hún oer de eangst dy’t sy opropt yn ‘e oerklaaide hollen. Net ien gunt se it each op in frou dy’t, ûnrjochtlik, net boppe it ierappelfjild ferheft is, it sicht ferlern hat op in keninkryk oan see.
‘Wat is wierheid?’ seit er, ‘Verzeihung. It is de lêste fraach, alle oaren haw ik net steld.’
‘Dan wachtsje wy oant jo se op in rychje ha.’
Se seit net dat se skrok. Is it ynsicht, dekt er him yn? Beide passe har net. Yn in opwâling daalt har hân op syn knibbel, in do op in braak lizzend lân.
‘Goed,’ seit er, ‘tankewol.’
It nije swijen is ljochter. Se jout him in oranjekoeke en rûst de ôfstân oant Den Haach.
Se seit: ‘Jo kinne jo der better mar op klearmeitsje. It hat noch even tiid, mar se hâlde ús straks tsjin. In De Langen van Wijngaarden hat der fan ‘e moarn al ien op nommen.’
Hy skuort him los fan har hân, himsels en syn kessen.
‘Keare,’ seit er.
‘Net, no’t se ús de kaai oanbiede, dêr’t wy ferlet fan ha. Net, no’t se noch net witte dat har skippen ferbrânne sille troch it fjoer dêr’t se mei spylje.’
Mei it stik dat er hommels ferset stiet er mat. Se ride dus fierder.
Syn swijen, stiif fan ûnrie en geäksel, skampt har wraaksucht en opteinens, bewynderet de troefkaart yn har hân.
Schoonhoven, tinkt er, wat hie it moai wêze kinnen.
Schoonhoven, tinkt se, moaier kin it net.
Krekt foar it wetter post Van Wijngaarden, yn wyt en swart en sûnder te witten fan ophâlden. Nee, se kinne net fierder. Yn Den Haach is fan harren gjin ferlet.
Sy spilet mei steand seil har rol en set har hiele foar- en neiteam yn. Van Wijngaarden ferblikt, mar hâldt hoek, want sjocht se thús al gnuven.
As sy lang om let mei ophefte holle it befel ta kearen jout, sjocht hy in boer, de pet yn ‘e hân.
Hy knikt.
Yn Prusen rinkelje de ruten as de kening flokt.
‘Was will das Weib,’ galmt er, wyls er it wit en it troch syn hiele útris jaget as in stoarm dy’t nimme sil en bringe.
Sy hat se dêr yn dat sompige lân aldergeloks no safier dat se har wichtich genôch fine om har sa te misledigjen dat it sûnder misbaar de namme majesteitsskeining drage kin en om antwurd freget.
It oantaaste famyljebloed yn ‘e kening komt alhiel op dreef no’t it bliken docht dat de okseprippers der net oar prakkeseare om op ‘e knibbels yn har eigen kjitte om ferjeffenis te freegjen.
It stampen fan learzen, it wrinzgjen fan hynders, de fûle kommando’s, it opstellen fan it geskut: it perfeksjoneart har gastmiel dat se allinnich genietsje sil.