Hy stie der alle sneinen: Jan Sikma. Op ‘e brêge. Sjekje op ‘e ûnderlippe, fiskangel yn ’e hân. Praterich wie er net, hy wie mear ien fan stadich libjen.

Kaam it troch it fiskjen of fiske er omdat er sa stadich wie?

Hy soe it net witte. Wetter hat dy gau yn ‘e greep. Wetter mei alles wat der yn huzet. En dat is hiel wat mear as je earst tinke. Wetter kin je bot ferrifelje. Der binne dagen, wat wynderich waar, net kâld, gjin fisk dy’t bite wol, dan dreamt er samar in ein fuort. Hy giet op himsels ôf. In fisker is op himsels oanwiisd. Soms sjocht er dan it ferdronken lân, sjocht er it strjitplan fan de âlde stêd, de tsjerke. Ut en troch, mei de wyn mei, heart er it bidden: help ús, bid foar ús. Hy hie it bern sjoen, de deade eagen iepen, ferheard, it hier wiuwend op de weagen. It hie in salamander fongen, tocht er, miskien in grutte giele wetterkrobbe. Fine bern moai.

En it lân dêr om de âlde stêd?

Kij. Geduldich as altyd, aan fan in oare wrâld. Fisken dy’t tusken har trochswimme. Frjemde fisken soms, dy’t er yn syn lange libben as fisker noch noait sjoen hat.

Makket it him gelokkich? Dat ferdronken lân?

Gelokkich? Och, hy is lykas dy kij, even yn in oare wrâld.