De nije bondel Hollânske gedichten fan ’e Pionier, dy’t earder ris fungearre as manager fan ús Fryske dichters, waard presintearre yn ’t skriuwershol Perdu te Amsterdam. Populêr is er, de Pionier. Myn heit, de ‘Imammie fan Wiuwert’, en ik hiene reservearje moatten. Dat hiene we net ferwachte. De rigel wachtwurden om binnen te kommen wie: ‘Mijn vader is speciaal uit Friesland komen rijden.’ Nei ‘t ik se (foar de twadde kear) útsprutsen hie, sei de smelle útsmiter: ‘Oké, roep je vader maar, jullie mogen naar binnen.’
De jûn waard presintearre troch twa Peter van Vosses, se kamen fan Zeeuws-Vlaanderen, dy’t de ferhalen fan ’e bruorren Klinkhamer as in reade trie troch de rige performers riuwden. It is no ienkear sa; ús Pionier bliuwt foar ‘bûtenlanners’ gewoan in Fryske boerelul. Op in stuit, doe’t in lytse singersongwriter júst mei syn earste ferske út ein sette woe en de snaren fan syn gitaar noch kwalik rekke hie, sprongen ynienen de ûngesellige lampen oan. Faak sit it ljochtknopke fan in romte nêst de yngong, dat elkenien seach dy kant út. Dêr line in lange fint mei in swarte sturt, dy’t ik as in bekende skriuwer weromkoe, tsjin ‘e muorre. Tagelyk mei de hollen dy’t harren yn syn rjochting draaiden, besefte er, dat hy net alinne tsjin ’e muorre line, mar ek tsjin it ljochtknopke. Noch foar it ljocht alhiel oansprongen wie, drukte er it knopke nochris yn. Underwilens gie de muzikant rêstich fierder, lykas de jûn.
It knopke hie lykwols net alinne ljocht tewei brocht, mar brocht ek myn tinzen by eat dat my noch bystie. Wylst ik dêr tusken it literêre folk stie te flippen fan it lange stean, kaam my de Brede Leadjitter yn ’t sin. Dy siet ris, doe’t er sintrale ferwaarming oanlei yn it hûs dat ik hierde fan ’e Don op Klompen, yn myn stoel in sigaretsje te smoken. Ik kaam doe thús fan in lullich útstjoerbaantsje, en dêr siet er deastil yn in rûnkringeljend wolkje reek. It wie lykwols de twadde kear dat er ûnferwachte yn myn keamer siet. De foarige kear hie er mei syn freondinne west.
Syn hân en earm sieten hast folslein yn ’t gips. ‘Hoi,’ sei ik.‘Do hjirre!? Wat hast oan dyn earm?’ Hy tilde syn earm achteleas op.
‘O’, sei er, ‘Dy hat dy ferdomde junk brutsen.’ Hy die my it hiele ferhaal út ’e doeken. Hy en de ‘ferdomde junk’ hiene al in konflikt, en hy hie him al in pak rammel jûn. No hie de junk him revansjearre. Syn mem hie de Leadjitter strûkelje litten mei har kuierstok en doe hie de junk him de fingers brutsen. Likernôch siet syn earm oant en mei de earmtakke yn ’t gips. Lange fingers.
De Leadjitter fertelde ek noch in oar ferhaal. Ik wit net krekt mear wat dêrfan de oanlieding wie, mar goed, somtiden fertelle je inoar mar wat. Wy, de Leadjitter en ik, koene it oars goed pratende hâlde. It ferhaal bin ik yn alle gefal net fergetten. Mei syn freondinne wie de Leadjitter nei in optreden fan in band dy’t sy graach sjen woe. Hy gie dêr graach mei har hinne. De kears dat er har meinommen hie, koe ‘k wol sjen dat se wiis mei inoar wiene.
Se stiene earne oan ’e kant te genietsjen fan ’e muzyk en de goede sfear. Op in stuit sprong it ljocht oan. ‘En even letter gie it wer út,’ fertelde de Leadjitter, ‘Mar net lang dêrnei gie it wer oan, en ek wer út.’ En dat barde nochris, en nochris. De Leadjitter en syn freondinne hiene it der tegearre noch even oer hân hoe frjemd dat wie. Dêrnei line sy wer tsjin ’e muorre. En wer skeat it ljocht oan. Se snapten der neat fan.
Ynienen kamen der twa útsmiters op ’e Leadjitter ta. Se giene lilk foar him stean.
‘Waarom doe je steeds het licht aan en uit!?’ rôpen se. Mar hy wist der neat fan. Se liuwden him net, en fregen him nochris wêrom’t er sa ferfelend wie. Mar dat wie er hielendal net. Hy stie te genietsjen fan muzyk! Wat mienden dy lju wol net, him sa te beskuldigjen! Dat, hy sloech se lyk foar de bek.