Acht wike op ’en paad, en gjin museum fan binnen sjoen. No ja, ien lytske, yn Slowakije. En in bytsje yn Praach rûndangele. Dat kinst gjin kultuertoerisme neame. Foar de rest: hynder-en-wein yn Roemenië, âlde trekkers yn Servje en Montenegro, hege bergen en djippe dalen, frjemde aventoeren en dêr foaral fan genietsje. Mar sa’n lange reis sûnder kultuer koe fansels net. Doe’t wy yn Itaalje bedarren dan dochs mar op nei Feneetsje, want ast it oer kultuer hast… Wy wienen eefkes ferjitten dat wy der goed fiifhûndert kilometer foar omride moasten en ek noch oer de autodyk, oars wie it hielendal net te dwaan.
Ik sil it koart hâlde oer Feneetsje. It wie prachtich! Gjin dyk te sjen, allinnich drok ferkear oer it wetter. Rûnom ús allinnich mar Japansk, Ingelsk, Dútsk te hearren en sa no en dan ferdwaald Hollânsk. prachtige gebouwen en museums. Spitigernôch koene wy der net mear yn. In hichtepunt wie de brulloft op it wetter fan fiif Japanske famkes. Yn gondels, mei in gondelier dy’t mei fjoer en faasje ‘O sole mio’ song. Dat moat in kaptaal koste ha, want goedkeap is Feneetsje net. Yn it sintrum bist al gau fiif euro foar in pilske of yn gleske wyn kwyt. Bûten it sintrum is in gleske wyn noch mar in euro, mar om it kwyt te reitsjen bist yn it sintrum wer oardel euro kwyt.
Ik sil net fierder seure. Feneetsje is moai. En Willem hat der syn 250e sniebol op’e kop tikke, en in T-shirt mei Leonardo Da Vinci derop. Mear kultuer kin in minske him net winskje!