VI.
Nauw zichtbaar wiegen op een lichten zucht
De witte bloesems in de scheemring – ziet,
Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht,
Een enkele, al te late vogel vliedt.
En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht
Als perlemoer, waar ied’re tint vervliet
In teêrheid.., Rust – o, wonder-vreemd genucht!
Want alles is bij dag zóó innig niet.
Alle geluid, dat nog van verre sprak,
Verstierf – de wind, de wolken, alles gaat
Al zacht en zachter – alles wordt zoo stil…
En ik weet niet, hoe thans dit hart, zoo zwak,
Dat al zóó moê is, altijd luider slaat,
Altijd maar luider, en niet rusten wil.
Willem Kloos
VI.
Skraach sichtber, widzjend op in suchtsje, stiet
yn ‘t skimer my it wite bloeisel nei –
sjoch, hoe’t mei rêd geroft myn rút foarby
in inkele, al te lette fûgel giet.
De loft, sêft kleurd en fier dêrjinsen, biedt,
yn twiljocht tinte, parlemoer benei,
in tearens … Rêst – o, wûnderfrjemd geniet!
Want alles is sá ynlik net by dei.
Alle lûd dat noch fan fierrens spriek,
ferstoar – de wyn, de wolkens, alles giet
al sêft en sêfter – ’t wurdt sa stil en gol …
En ik wit net, hoe’t no dit hert, sa weak,
dat al sá wurch is, altyd hurder giet,
altyd mar hurder, en net rêste wol.