V.
Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten,
En zit in ‘t binnenst van mijn ziel ten troon
Over mij zelf en ’t al, naar rijksgeboôn
Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En als een heir van donkerwilde machten
Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn
Voor ’t heffen van mijn hand en heldere kroon:
Ik ben een God in ‘t diepst van mijn gedachten.
— En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond
Úw overdierb’re leên den arm te slaan,
En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed
En trots en kalme glorie te vergaan
Op úwe lippen in een wilden vloed
Van kussen, waar ’k niet langer woorden vond.
Willem Kloos
V.
Ik bin in God yn ’t djipst fan myn gedachten
en sit yn ‘t binnenst fan myn siel te troan
foaroer mysels en ’t al, nei ryksgeboa’en
fan eigen striid en sege, út eigen macht. En, –
as in hear fan donkerwylde machten
djoeit oan my op en falt werom, bedoarn
troch ‘t heffen fan myn hân en kleare kroan:
ik bin in God yn ’t djipst fan myn gedachten.
— En dochs, sa einleas langje ik soms en stean
en slaan de earmen om jo dierbere lea
om lûd snokjend en mei al myn gloed
en grutskens en kalme gloarje te fergean
op jó lippen yn in wylde floed
fan tuten, de goede wurden fûn ’k dêr nea.