VIII.
Gij, die mij de eerste waart in ‘t ver Verleên,
Toen alles was één schoone somberheid,
Gij zult mij de allerlaatste zijn. Ik wijd
Dit stervend hart U, met mijn laatste beên.
Want àl mijn dwalingen en àl mijn strijd,
En wàt ik heb geliefd en heb geleên,
Het waren allen slechts als zooveel treên
Tot waar Gij eeuwig troont in Heerlijkheid.
Eén, één moet zijn aan Wie ik alles gaf,
En leven kan ik niet, dan als ik kniel,
‘t Zij voor Mijzelf, een Godheid of een Droom:
De Godheid stierf… Ikzelf ben als haar Graf:
Kom Gij dan, nu ik val… Ziel van mijn Ziel,
Die niets dan droom zijt… ‘k roep u aan: O, koom!
Willem Kloos
VIII.
Jo, dy’t alearen d’ earste wie foar mij,
doe alles yn ien moaie trystens set,
sill’ my de alderlêste wêze. Ik wij
mei lêste beaen jo dit: myn stjerrend hert.
Want al myn missers, al myn striderij
en wat ik leave haw, hoe grut de smert,
it wienen as ‘t tal trimen dy’t ik trêd’
oant wêr’t jo ivich hearlik troanje mei’.
Ien, ien moat wêze dy’t ik alles bea,
want libje kin ik net, dan as ik fiel
te bûgjen foar Mysels, Godheid of Slomme:
Iksels bin as har grêf…De Godheid dea:
kom jo dan, no’t ik fal … siel fan my, siel
dy’t neat as dream is … ‘k rop jo oan: O, komme!