IX.
O gij, die mij, toen alles mij verliet,
En ééne somberheid dees ziel omving,
Die langzaam stervende in haar laatst verdriet,
Tè zwak was voor de laatste worsteling; –
Uw eigen glorie om het hoofd mij hing,
En door úw ziel mij aan mijzelf verriedt,
Heerlijk mij heffend in den lichten kring
Van uwe liefde en ‘t eeuwig-lichtend lied.
Gij, die nu voortaan aan mijn zijde gaat
En als de weerschijn van mij zelf mij zijt,
Een lichtstraal voor mijn voeten waar ik viel, –
Leef in uw lichte droomen voort en laat
Den gloed dier gouden vlammen om úw ziel
Een glorie breiden tot in eeuwigheid.
Willem Kloos
IX.
O jo, dy’t my, doe’t alles my ferliet
en ien trystens dizze siel omfong,
dy’t stadich stjerrend yn har lêst fertriet
té swak wie foar de lêste swiere gong, –
jo eigen gloarje my om ’e holle hong
en troch jó siel brocht oan mysels ’t ferried,
my hearlik yn ‘e lichte rûnte twong
fan jo leafde en ‘t ivich ljochtsjend liet.
Jo, dy’t no tenei oan myn side gean’
en as in wjerskyn fan mysels my binne,
in ljochtstriel foar myn fuotten, dêr’t ik foel, –
libj’ yn jo lichte dreamen troch, ferstean
dy gloed fan gouden flammen om jo hinne
dy’t gloarje bringe oant it ivich doel.