foar Jacky Reen

in dy jannewaryweken fan ’63 waren wij nòch kyndes
skúfelden op houtsjes fan Nooitgedagt
— met fan dy raffelege oranjebrúne feters —
over de hardbefroaren kikkersloatsjes fan de Kòrte Vreugde
de Eenheid en de Franekerfaart

in dy dagen waanden wij oans
hier op de Noardpoal

ut was werklek stervenskoud dy 18de jannewary
toen we mòrrensfroech om halfseuven
an de Kolk bij de Waterpoart stonnen
en we de elfstedenriders in ut dústere gat
richting Drylts ferdwinen sagen

dy frijdachmiddachs saten we foar
un roadgloeiende swarte koalekachel
sagen fuur achter mikaglaskes
en spookfiguren op ut behang
de ouwe Grundich ston sachtjes
op de nijssender

dy avens hoarden we dat
ut beestachtege tòcht weest was
fan de tiendúzend riders hadden mar 136
de finish op ’e Groate Wielen haald
mear doad as levend

toen sei oans fader
Jacky Reen fan de Kerkhofslaan het um ok útreden

feul later fertelde Jacky dat
ut un moaie dach weest was
ferder wú hij der ok nyt over prate

dat deden dy Hollanners wel