In keamer op ‘e souder en ik wachtsje op in fisioen.
Ik wenje no yn in oar hûs, mar bin noch altyd alkoholist.
De trep, hy kreaket, ik bin it net, sit op in stoel.

Stadich geane stappen omheech yn it stof, in geast
Is net swier, dat de gast sil grif út matearje bestean.
In hân, in swart boek en in rûne holle mei bolhoed

Komme troch it trepsgat, it stekt efter in briltsje brânglês.
It mantsje knikt freonlik, set him del op it bêd en seit fan:
Knilles, lês dit boek, hast it sels skreaun. En dan mar dea.