Wy rinne troch it sintrum fan ’e stêd; oan ’e oare kant fan ’e strjitte sjoch ik it al mei grutte letters op in úthingboerd stean yn fet swart: ‘MA’.
‘Ma…?’
‘Dat is Sineesk foar mem…’
‘Hea, in Sineesk teehús yn nofteren Fryslân’, merk ik op.
‘Nei’t it skynt is Ma fan ’e wike foar it earst iepen’, seit de persoan dy’t neist my rint en fierders net mei namme neamd wurde wol yn dit stikje.
Eefkes letter rinne wy de nije saak yn. Lege bankjes op ’e read stiennen flier, in smûk sfearke mei al dy baarnende kjerskes. Der lizze ek kjessentsjes mei goud stikte ôfbyldings by. In Sineesk opskrift stiet der ûnder. Ik kin it net goed lêze.
‘Moatst op it kjessentsje sitten gean, lykas ik’, seit myn stedsgenoat, ‘nee net plat op it gat heite, op ’e knibbels!’
‘Goed goed’, anderje ik feroarjend fan hâlding, ‘ik kom hjir allinnich in kopke tee drinken, hear!’
‘Ja mar dochs… moatst dy wol in bytsje oan ’e Sineeske gewoanten hâlde, hear!’
‘Hjir yn B.?’
‘Sst… dêr komt immen oan!’
‘Wa?’ flústerje ik.
‘Frou eh Ma…!’ flústeret buorman werom.
Yndied fiel ik in sêft sidene kimono lâns my striken as in hege frouljusstim ús yn brutsen Frysk oansprekt: ‘Jo ek têê?’
‘Wat seit se?’
‘Ast ek tee ha wolst!’
‘No ja,’ anderje ik, ‘it is in teehús úteinlik.’
‘Wolsto ek tee, ju?’ freegje ik myn maat.
‘Ja fansels, der wurdt hjir gjin kofje skonken.’
‘Ma’ blykt in net al te ûnkreaze griizjende Sineeske frou te wêzen, net langer as hûndert sechtich sintimeter, skat ik, se glimket eefkes heimsinnich as se foarbyrint. De noas follet him daalk mei in mjoks fan âldeklonje en in oergryslike mjitskens dy’t ik net thús bringe kin. Ik knyp de noas ticht as se har omdraait en wer fuortrinne wol.�
‘Hearken, ik moat sawat koarje… wat in stjonkerij, wêr komt soks wei!?’
‘Hast it dan net sjoen?’
‘Wat?’
‘Har fuotten!’ myn buorman sisset der suver oer, ‘dy fuotten fan har binne ynbûn, dêrom rint de stakker net hurder!’
‘Mar werom stjonkt it dan sa?’
‘By it ynbinen fan ’e fuotten fan Sineeske froulju wurdt de grutte tean al brutsen op ’e âldens fan fjouwer, fiif jier. De stikkene grutte tean wurdt dan troch de mem mei wynsels strak ûnder de foetsoal fêstbûn, wat der ta laat dat it measte libben út ’e foet wei is nei in trije jier. Wa’t de smelste fuotsjes hat, hat de measte kâns op in rike man, sa wolle âlde Sineeske tradysjes… is it net in skande?’
‘Ja,’ sis ik, ‘wat in marteling, allinnich al dy meur fan bedoarn fleis!’
‘In wiere tamtaasje anderet de buorman earnstich knikkend mei de holle.’
Dan hearre wy wer fuotstapkes oankommen. It is Ma mei de tee, as hja tichteby komt snúf ik wer dyselde lucht yn. Ik sjoch foar’t se it glês my oanrikt in deade teanneile op ’e flier lizzen. Ik sis der mar neat oer, se sil dochs wol in stofsûger hawwe!?