De roazen ferspraten in hearlike rook yn ’e krekt opkommende jûnskoelte. De lêste strielen fan ’e sinne ferljochten inkeld noch de wolken heech boppe de kime. No waard it gau kâlder, en de wolken ferkleuren fan hel-oranje nei karmyn en pears. Dochs bleau de man yn ’e iepen feranda stean. Hy stie dreamerich yn it dizich-bewegende tsjuster foar him út te stoarjen, en yn ’e fluch swart wurdende himel ferskynden hjir en dêr twinkeljende stjerren.
Hy gie sitten yn ’e reiden stoel, en naam it glês konjak fan it ebbehouten taffeltsje. De amberkleurige floeistof wie frijwol gitswart yn ’e skimer. Hy liet de floeistof rûndraaie yn it glês, en tocht oan neat yn it bysûnder. Doe seach er op–
–it wie de earste kear dat er de baarnende frou seach.
Se rûn hiel fier, oan de grins fan syn gesichtsfjild, tusken de noch amper sichtbere strûken en beammen. Ien momint miende er har tinkeljende laits wjergalmjen te hearren yn ’e tsjustere nachtlucht.
Hy moast him fersind ha. Dy nacht sliepte er as in roas.

Doe’t de sinne de oare deis ûndergie yn in see fan flammen, skonk er himsels in konjak yn en gie nei bûten. It wie wynstil dy jûn. Hy naam de reiden stoel en gie achteroan yn ’e tún sitten. Hy bleau dêr sa’n healoere, oant de konjak op wie. Hy mikere nei de folslein wolkeleaze himel, bewûndere de stjerren.
Doe seach er ynienen rjocht foar him út–
–wer seach er de baarnende frou.
No wie se tichterby, in fyftich meter fan him ôf. Hy fielde hoe’t syn hert begûn te bûnzjen, en koe diskear dúdlik har glêsheldere laits hearre. Se like op bleate fuotten te rinnen, en ûnder it flakkerjende flammekleed droech se in trochskinend klaad dat oant op ’e grûn rikte. Se rûn fluch, hiel fluch, fierstente fluch.
Dy nacht sliepte er hiel goed. Hy dreamde fan in iepen hurd, wêryn’t fel-oranje flammen om blokken hout hinne dûnsen.

De oare jûns wachte er har op. Mei woest klopjend hert siet er yn ’e reiden stoel yn it tsjuster te mikerjen. It lege hûs en de stjerren joech er net de minste oandacht. Hy roek de roazen net iens, in rook dy’t de atmosfear ferfolle. Hy wachte inkeld mar op har.
Syn geduld waard beleanne–
–no kaam se folle tichter by him, en hy koe it lange, fjoerreade hier achter har oan wapperjen sjen wylst se troch flammen omjûn trochdraafde.
Einlings wist er nei wa’t se lake; der wie gjin twivel mear mooglik. Har ile laits ferfolle de atmosfear, ferjage de rook fan ’e roazen en de jûnskoelte. Stadich kaam er oerein út ’e stoel, sette in pear stappen nei foaren en seach de frou nei oant se dûnsjend út it gesichtsfjild ferdwûn. It ritme fan syn polsslach gie wer omleech. Moarn miskien, moarn… Hjoed hie se flakby west!
As yn trâns gie er it lege hûs yn, skode de dikke fluwielen kleden ticht, liet de eagen oer de stoffige boeken op ’e planken gean en de Sineeske faas mei de magyske tekens, snúfde de koele jûnslucht op, en gie op bêd tusken it wite satyn. Moarn miskien, moarn…

De jûn dêrop hie er him mar gjin glês konjak ynskonken. Der stie in licht koeltsje. Hy siet rêstich yn ’e reiden stoel, it boek sûnder dat er deryn lies op ’e túntafel neist him.
Doe’t de sinne stadich weisakke achter de kime en dêrby de kleurerykdom oanwûn, begûn it bloed flugger te streamen, en de pupillen fernauwen har. Hjoed soe se wier hiel tichtby komme, miskien wol oant flakby him…?
Se wie der wer–
–hy seach har fan fierren oankommen, springend oer de lege strûkjes, it lange, lichte klaad de loft yngoaiend. Se smiet har hier achteroer en liet dravendewei de flammen oer har lichem boartsje.
Har laits klonk him lûd en dúdlik yn ’e earen, en doe’t se noch mar in pear stappen fan him ôf wie glimke se, en lústere, “Moarn, moarn,” sloech de eagen del en draafde wer fuort yn in fakkel fan ljocht en waarmte. Hy fage him it swit fan ’e foarholle, en rûn har in bytsje stiif in pear stappen achteroan. Hy bleau lang stean te sjen, oant har fynomrâne silhûet te fier fuort wie om noch sjoen te wurden.
Dy nacht sliepte er hiel ûnrêstich. Hy dreamde fan boskbrannen, brânsteapels en de bitende rook fan swevel. “Moarn,” hie se sein, “moarn.” De flammen spielden oer him hinne en hy draaide him grommend op ’e oare side.

Doe’t er har de oare jûns yn in toartse fan flammen draven seach stjitte er syn noch healfol glês om. De amberkleurige drank streamde fan ’e tafel op syn broek. Hy sloech der alhiel gjin acht op.
Hy seach–
–hoe’t se lûd laitsjend mei de earms wiidút op him ôfkaam, en it hert begûn him hurder te slaan, hy wankele, mar wist oerein te bliuwen, stuts sels ek de earms út en die de eagen ticht doe’t har flammen him omsleaten en har fjoerige lippen har tsjin sines drukten…

De bern wisten dat se te fier ôfdwaald wiene, en ek dat se thús miskien in útbrander krije soene. Se besleaten om earst wat út te rêsten by it ferlitten hûs foar’t se oan de weromreis begûnen.
Ien fan ’e famkes weage it om it hûs yn te gean, mar se seach net ien. Se rôp in pear kear, mar der kaam gjin antwurd.
Doe giene se der allegear yn. In bytsje bang rûnen se stilwei it hiele hûs troch, mar se fûnen net ien.
Yn ’e tún fûnen se lykwols it lyk fan in man. It wie folslein ferkoalle.

(Oerset út it Nederlânsk troch: Janneke Spoelstra)