Opdroege triennen

Fansels wie eartiids net alles better,
alles kaam folle letter pas.

Wy hiene it net breed mar der wie djipgong
yn iten en tinken. Wat wy net ieten
tochten wy derby eltse kear op ’e nij.
It ûnútputlik djip ferdronken keal
wer slachte en bret mei fleiskrûden.

Opdroege triennen ieten wy,
as piken om ’e nocht bret hiene,
mei aaien dy’t wer net útkommen wiene,
sean somtiden ek bakt.

It wiene tiden dêr’t men
gjin besef mear fan hat.
Wannear’t se opholden binne, wit ik
net. It wiene fan dy dagen
dêr’t men midden yn siet of men stie
der bûten en fernuvere jin der oer.

Mei lege hannen stean bliuwe, koe net.
Faak sieten wy wat slûch by de tafel.

Wat joech it, wy wiene ûnderweis
nei in nije tiid en wisten
noch net dat wachtsjen gjin sin hie.

Opdreugde troanen

Noatuurlek was vroeger niet ales beder,
ales kwam veul loater pas.

We harren t niet breed mor der was diepgaang
ien eten en denken. Wat we niet atten,
dochten we derbij elke keer vannijs.
t Onuutputtelk diep verdronken kaalf
wer slacht en broaden met vleeskruden.

Opdreugde troanen atten wij,
as pieken vergees brud harren,
met eier die weer niet uutkommen waren,
kookt sums ok bakken.

Et warren tieden woar je
gien besef meer van hemmen.
Wanneer ze opholden bennen, wiet ik
niet. t Warren van die doagen
woar je middenien zatten of je stonden
der buten en keken der vremd noar.

Met lege haanden stoan blieven, kon niet.
Voak zatten we wat sluug an toavel.

Wat gaf het, wij warren onnerweegs
noar n nije tied en wizzen
nog niet dat wachten gien zin had.

Ut it Grinzers oerset troch Anja en Rintske de Vries

Ut de bondel ‘Opdreugde troanen’, Uutgeverij, Philip Elchers, 2013