De meast deprimearjende wize fan it merkbiten en benammen fan it mjitten fan muzikale glâns is wol it konkoers. Ha ris meimakke dat myn blaasmaat yn de bus in epilepsy-oanfal krigen. Dat is no net daliks de meast gaadlike opmaat nei in mei ynmoed brochte muzikale jefte mar seit tagelyk hielendal neat oer de reis en benammen net oer de wille yn de oanrin fan goed tsien wike.
Yn dy tiid wie it noch sa dat de konkurrinsje dêr wat begryp foar opbringe koe en waard yn ûnderling oerlis nei de lotting útmakke dat wy as lêste blaze koene en as it my goed heucht ek noch kampioen waarden. Ik freegje my ôf oft dat hjoeddedei sa noch kinne soe.
Ik stel my sa foar dat elke muzikale ynterpretaasje fan it yndividu it near oplein wurdt troch de direksje. As dy man mient dat in aksellerando ûntaardzje moat yn muzikaal kokhalzjen dan hawwe jo oan syn stokje te hingjen en hoege jo it jin alhielendal net yn de holle te heljen om te sizzen: ‘Is besteld mar de post hat fertraging’.
Jo moatte al bliid wêze dat de direkteur sa’t sa’n man foarhinne neamd waard net mei in ekstra repetysje op it aljemint komt dy’t net ûnder iten falt om’t dat in tiid is dat nimmen wat oars hat.
Yn sa’n foech fearnsjier wurdt sa goed as alles ûntregele. Folsleine húshâldings wurde mei skema’s konfrontearre dêr’t sels de alderbêste plenner neat mei wurde kin, it sliepen bliuwt der by om’t de evaluaasjes ryklik út de klau rinne en it tal sykmeldings boazet oan ta in smoarde klimaks.
Underwilens sneuvelje allerhande oars net ûnaardige aktiviteiten yn ferieningsferbân, de swakke steeën wurde opspeurd sadat guon houtsjes dy’t noch krekt sa net beneamd wurde bystien wurde kinne troch wat betûftere eksimplaren. En dan dogge wy it hjir net iens min: yn Limboarch sette se gewoan beropsmusisy tusken de boeren yn.
As de saak fierhinne sit is it tiid om de blyndearre sjuery yn te praten: ‘Dy passaazje tusken F en G blaze wy licht synkopysk’. Der is ek wolris besocht by fersin in bekken knoffelje te litten mar dat wie dochs wat te trochsichtich en te steurend foar sjueryleden dy’t net mei ien en oar op de hichte wiene.
Tusken de muzikale perikels troch spylje der gâns oare saken. As wie it hjir Noard-Korea, it hoecht net oars: it folk sil der kreas op. Meastentiids mislearre eksersysjes om’t froulju gjin strik foar hawwe wolle wylst de manlju dy foar in part oer it spul hingjen hawwe en se by in oar part mear wei hawwe fan de snaffel fan in pinguin mar de kleuren fan de sjaaltsjes fan de froulju binne wol itselde.
Hat de manufaktuerder wat oan de iere kant west en is der ek noch jeugd mei anneks dan krije jo óf broeken dêr’t ûnfoege skonken ûnderút stekke óf sweaters dêr’t se fan klearebare oerfloed net fan witte wêr’t se mei de mouwen hinne moatte. Beide tagelyk komt ek foar.
De opkomst krijt ek omtinken. Meast te min en te let. Der moat skood wurde mei stuollen, bassen rinne twadde en tredde kornetten foar de fuotten wylst it solofolk tusken de alten en eufoaniums trochwrakselje moat om’t dy te gau te plak binne en de foaroanmantsjes en –froutsjes net omrinne miene te kinnen. It hat allegearre gjin fluit mei muzyk te krijen mar wol alles mei izeren dissipline.
Wis, wy sille hoe dan ek nei it konkoers. Ta meardere eare en gloarje fan it yndividu dat him opofferet foar de mienskip. Op dit plak kin faaks in oantekening yn de partituer makke wurde.
De tariedings binne kompleks. Te kompleks foar wurden en wat is it dan moai dat muzyk in universele taal is. Hoe oars is soks mei de omballings?
Stadichoan mei de ferskuorrend lange sit dêr’t allinnich ferplichte wurken spile wurde meie yn it sicht, ripet it besef dat it mei dat unifoarm dochs ris wat oars moat om’t it each no ienkear ek wat wol en de ienriedigens dêrtroch noch better útkomme sil.
Dat ik ha al grútsjen heard dat it skuon-ark hjir en dêr standerdisearre wurde sil en dat sels de fiters gelikens stavere wurde moatte.
Nei sa’n konkoers donderet de as papiermasjee byinoar weakke mienskip útinoar. De jeugd groeit yn flot timpo út de klean, de betûfte lju wolle it gegriem mei kofjekonserten en tsjerkeboel net wylst de beropslju al weibliuwe as hja net yn ’t foar in dofke taskikt krigen hawwe.
In fearnsjier jiers sok dwyljen is oer te sjen mar hoe soe it komme as soks fjouwer jier oanienwei sa is?
Dan sil it wol in spul wurde fan dat wy de fiterskuon aldergeloks noch hawwe. Ienkear brûkt, net ferwâde, net ôfrûn. Poetst en wol as in fermato yn it Lân fan taal. Faaks nochris in bekken dat ferûngemakket mar dan is it publyk de seal al lang út en de sjuery oan de drank.
Earst as wy 2019 skriuwe sille de útfierenden foar it snotsje krije dat it hjir gjin Noard-Korea is en der dus net in nije lichting klear stiet. Dy hawwe de wille dan oarewei socht en sille op syn bêst heard hawwe fan fjouwer jier leech lizzen, fertutearzing, ferneatiging en huorkerij.