Der binne dagen dan drink ik net. Mar yn novimber yn de dunen is de widdo Joustra gewoan medisinaal. Sels as it sa hurd reinde dat ik dweiltrochwiet waard en jûns in droege ûnderbroek oandwaan moast, bin ik noait ferkâlden wurden. Myn jas is wol in waxcoat mar yn ’e dunen is der altyd wyn, en dy jas waait omheech. Hjerstmis hat eltse dúnman ferlet fan in goede slok.
As de widdo der ek yn fan dy lytse fleskjes west hie, sa as oare drank, wie it faaks oars gien. Mar de widdo is tradisjoneel en der hâld ik fan. Sy is der allinne yn literflessen. Foar sa’n fles haw ik in omslach breide, sadat er net stikken falt. Ja, ek manlju kinne breidzje. It is in griene omslach mei harten en foksen en dúndoarns. As ik de flesse by de omslach út ’e rêchsek pak, begjint de hûn te flybjen, want dy wit dat der út ’e rêchsek dan ek in woarst komt.
De flesse wie leech en wy leinen te sliepen, de hûn en ik, noflik yn ’e sinne, doe’t Jaap ús lizzen seach. En hoe is it mei fan dy jonge mennekes as Jaap, dy drinke Breezers of bier dat sa swiet is dat it hast gjin bier mear is en dy witte net dat der flessen binne dêr’tst langer mei dwaan kinst. Hy hie ús sliepe litte kinnen en as er dan perfoast in praatsje meitsje wollen hie, dan hie er gewoan goeiedei sizze kind. Mar nee, dizze jongkeardel hie in lyts ljochtsje dêr’t er my mei yn ’e eagen skynde.
“Wêr binne wy?” frege er.
Wat wie dat foar nuvere sipel dat er dat net wist. Yn ’e dunen fansels.
“En wat foar dei binne wy hjoed?”
Wat koe my dat no skele? Lit dy man fierder rinne as er net wat oars te praten hie. Mar hy waard noch ferfelender. Doe’t er de knoopkes fan myn himd los begûn te meitsjen, treau ik him fan my ôf. Ik rôp om de hûn, mar Beer wie der net mear.
“Rêstich mar, jo binne yn it sikehûs en ik bin dokter Jaap,” sei de man. “Ik wol jo ûndersykje.”
No moast it net mâlder wurde. By it kofjetintsje yn de dunen wie miskien in EHBO-koffer, mar in sikehûs wie hjir hielendal net. Mar doe’t ik nochris better seach, lei ik dochs yn in bêd met strakke wite lekkens en in wyt gerdyn deromhinne. It gerdyn waard iepenlutsen troch in frou mei in wyt kapke op ’e holle. Gjin sluier en gjin holdoek, dêr bin ik wis fan. De frou glimke en sei dat sy de widdo Joustra wie. Sa moai en sa jong wie sy dat ik har earst net leaude, mar se sei it nochris.
“Sjoch mar net nei al dy slangen,” sei se en doe seach ik boppe it bed in plestik sek hingjen mei brune floeistof, dy’t der stadichoan út dripke. Dat hie fansels mei it distillearproses fan de Beerenburg te krijen.
“Ik doch der fitamine B by,” sei sy.
Koest mar wer sjen hoe sûn de widdo Joustra wie, mei krûden en fitamines derby. Soe sy my no it geheime resept fertelle? Ik besocht goed te hearren en te sjen, mar ik bin yn ’e sliep fallen.
Doe’t ik wekker waard, sprong in hûn op myn búk. It wie in grutte sterke hûn, dy’t besocht om my te biten. Doe ‘t ik rôp dat er fuortgean moast, kamen der twa froulju yn wite jurken oanrinnen, mei in spuit yn ’e hân.
“Rêstich rêstich, menear Joustra,” sei de iene frou.
Menear Joustra? Sa hiet ik dochs hielendal net? En net ien neamde my oait menear. En wȇr wie myn eigen hûn?
“Hy kin noch tsien miligram falium ha,” sei de oare frou.
Wer bin ik yn ’e sliep fallen.
Doe’t de widdo Joustra wer by my wie, mar no sûnder dat wite kapke op ’e holle, hie sy it deroer dat ik in delier hȃn hie en sy joech my tabletsjes mei foar thús. Lykas dokter Jaap woe sy witte wat foar dei it wie, mar hoe koe ik dat no witte? Ik hie mar ien fraach en dat wie wêr’t Beer wie.
Doe’t ik him einliks fûn, yn in asyl bûten de stêd, begriep ik werom’t ik dy tabletsjes krigen hie. Beer hie flieën.