Sân oere moarns. De opkommende sinne lit har strielen justjes dûnsje oer it greidlân. Rinnend oer de smelle dyk komme my de lûden fan ferskate greidefûgels yn ‘e mjitte. Ik bliuw efkes stean en wurd de waarmte fan de sinnestrielen op myn gesicht gewaar. Lang genietsje kin ik net: boer Hoekstra sjocht oer it skouder as fielde hy dat ik wifele om oan it wurk te gean. Ik hear it oan it feroarjende ritmyske lûd fan syn klompen op it púnpaad. It liket wol oft ik wekker wurde moat út in koarte dream.

Lês fierder by Kitty Madison