As er slein hat sis ik: ‘Maarten?’
De jup sjocht my freegjend oan.
‘Maarten, dochs?’ sis ik, hy knikt, ‘Israël, Hayarkon Hostel, Tel Aviv.’
‘Ojaaah, nou zie ik het, wow!’
‘Dat ik jou ineens herken!’
‘Hoe is het mogelijk!’
We fûstkje en prate wat. Hy jout my syn tillefoannûmer en adres en seit dat ik altyd wolkom bin.

Yn Israël ha’k eins mar ien kear mei him praat. We wennen beide in moanne as trije yn it selde hostel. Ik wist dat er in Nederlanner wie, mar ik fûn him in bal. We sieten wol oan  deselde bar te sûpen fan de heale liters Carlsberg en praten mei deselde lju, mar we seine inoar noch gjin goeie. Sa wie der noch in fint mei wa’t ik nea spruts. Hy hie in swart burd en in keppeltsje op ‘e holle en seach allinne mar wat nuver om him hinne.
‘He’s crazy,’ seine Little Man, Mr. Easy en ik altyd tsjininoar.
Mar it seach der likernôch altyd gesellich út seach as er in inkelde kear wol mei immen yn petear wie. Doe’t ik hast werom nei hûs soe ha’k dochs noch mei dy fint praat. Hy wie in joad, mar dat hie’k oan syn keppeltsje en burd wol sjoen. Hy fertelde dat er mar wat omlibbe hie as hippy en no hjir wie om te stjerren. Hy rûn noch mar tsjin ‘e sechtich, mar woe der wis fan wêze dat er op syn joadsk begroeven wurde soe. Doe’t ik oppere dat er noch wol even tiid hie, sei er dat er it der leaver net mear op oan komme liet. Hy fertelde ek dat er dronken wurden wie mei the Rolling Stones en in joint smookt hie mei Jimmy Hendrix. Ik fûn dat fansels prachtich en sei noch mar ris fan proast. It wie it praat wol wurdich.
Miskien ha ‘k wol mei de Keppel praat om’t it sa alderaardichst útpakt wie doe’t ik mei tsjinsin mei Maarten oan ‘e praat rekke wie. We sieten doe foar it earst, om ‘t it net oars koe, njonken inoar oan ‘e hostelbar. Op in stuit giene de drinkebruorren fan ús beiden op bêd, mar wy hiene noch toarst en bleaune sitten.
‘Proost dan maar,’ sei ik tsjin him.
‘Ja, proost,’ sei er.
It Nederlânsk moast by ús beiden út ‘e teannen komme, sa wiene we wend om oan dizze bar reizger-Ingelsk te ouwehoeren, en sa’n bytsje ynteresse hiene we yn inoar.
‘Wat doe jij hier eigenlijk?’ freegje ik him mar.
‘Dit is mijn laatste dag,’ seit er en nimt in treastend slokje bier. Hy fertelt dat er staazje rûn hat en ik fertel myn ferhaal.

‘Ben jij een Fries?’ freget er.
‘Ja.’
‘Ik ken nog een mooi verhaal over een andere Fries die hier in Israël was.’
‘Vertel,’ sis ik. It falt ta mei mei dizze bal. In foaroardiel is úteinlik neat as psychyske ballêst.
‘Nou, mijn zus was hier vorige maand. Ik heb haar het land wat laten zien. En toen ik haar daarnet aan de telefoon had, vertelde ze dat ze met een Fries in het vliegtuig had gezeten. Een merkwaardig figuur: hij had alles van het Israëlische leger bij zich.’
‘Wàt!?’ rop ik út, ‘die gast ken ik, met hem heb ik hier drie maanden opgetrokken. Vertelde ze ook hoe hij eruit zag?’
‘Ja, met lange blonde krullen. Hij had werkelijk alles van het leger: shirts, broeken, zelfs vlaggen.’
‘En een orthodoxe-jode-jas.’
Hy sjocht my rjocht yn ‘e eagen.
‘Ja!’
‘En een blok met hieroglieven.’
De mûle falt him iepen.
We laitsje. It kloppet as in bus. Dizze Fries, Mr. Yes, sparre alles wat mar mei it Israëlyske leger te krijen hat. Yn Eilat binne we noch yn flaggemêsten klommen om flagen te stellen. Ien dêrfan wapperet noch altyd yn ‘e wyn op Lutsjelollum.
‘Die jas was van mij! Ik had hem ‘s nachts gevonden bij de klaagmuur, hij hing verlaten in de regen over een hekje. En het blok met de hieroglieven hebben we samen uit de Horus-tempel meegenomen.’

‘Two more beer,’ seit de bal en hy stekt my de hân ta, ‘mijn naam is Maarten.’