Ien is kaam hjoed en hat mei in grutte spuit izer yn ’e loft blaasd. Hy rint yn ’e achtertún en sjocht omheech. It waarme en losse sân kribelet ûnder de fuotten. Fan ’e moarn betiid is de wyn lizzen gien. No wurdt it hyt en sil it boppe de heuvels trilje. Sokke saken is er wis fan. Net wa’t al dat griis yn ’e loft spuite hat. Der is ek gjinien om soks te freegjen. Olla is fuort en hy sjocht nei de reade swimbroek dy’t se him jûn hat. Oait joech se him sokke saken doe’t de romte tusken de wolken noch foar it grutste part fan ’e tiid gewoan blau wie.
Yn ’e fierte syksokje de skiep fan buorman trou de heuvels yn. Hy rint nei it houten stek ta en lit him sakje. Splinters hout stekke him yn ’e rêch. Hjoed sil er in sinneblom wêze. Hy strûpt de swimbroek út. Sinneblommen binne neaken, op har grutte, gele kroan nei. Hy wol in gele kroan wêze. Dan komt in auto oanriden. De loft is noch hyltyd fan izer makke, mar hy sjocht nei de auto. Se parkeare de auto op it hiem fan Olla. It falt net ta. Hy is der wis fan dat sinneblommen net skrieme en strûpt gau de swimbroek wer oan.
Se hat de tinte as earste omheech. Victor sjocht har freegjend oan at de lêste hjerring yn ’e grûn sit. Se suchtet. Hy wiist nei de sliepsek, mar se wol net sliepe. Se is net wurch fan twa dagen op ’e achterbank sitte. Peter is noch dwaande mei de stokken fan syn tinte en Victor sit neist him. Har fingers kruse inoar at se nei de loft sjocht, dy’t hjir fan nuver griis is. De hytte leit as in wiete tekken om har hinne. Se wol allinne wêze.
‘Wa wennet dêr eins,’ freget se en wiist nei it hûs yn ôfblêde wyt.
‘Gjinien. Wy kampeare hjir, omdat it by Adi te lyts is,’ seit Peter, wylst Victor besiket om it grûnseil rjocht te lûken.
Se hellet in blikje bier út de tas. Peter is pûkelich. Underweis hat se útfûn dat er in hekel hat oan eamelders yn syn auto en oan har. Mear saken binne har in riedsel. It swijsume riden nei dit plak ta en de broadsjes mei goedkeape woarst ûnderweis. Se hie tocht dat de geheimen tusken har en Victor oer wienen. Se nimt in swolch fan it bier en smyt eefkes letter it lege blikje op ’e grûn.
‘Ik sil it húske sykje,’ ropt se.
Gjinien jout antwurd en stadich rint se nei de doar fan it romme, houten hûs. Fan bûten liket it op in grimelgrammel fan keammerkes, mar de doar giet sûnder ien muoite iepen. Se rint nei de achterkant fan it hûs ta en bedarret yn ’e keuken. Se hoastet sêft en wol ynienen de hannen waskje. In nij stik sjippe leit neist de kraan. It earste wetter is brún, as floeibere rust en rint har plakkerich by de fingers del. Se is einlik allinne. Dat printet se harsels in skoft yn.
Neist de keuken leit in ytkeamer. Op in rûne tafel steane twa nije pannen mei sulveren bestek. Se rillet. It is net kâld. Dat is it net. Dan sjocht se de muzykstandert mei papier yn in hoeke stean. De earste noaten fan in stik sjitte har yn it sin, mar mear as dat komt der net. It is as de tiid fan foar Victor dy’t se har likemin yn it sin bringe kin. Victor is as rôze hierwaskersguod: dochst dyn winkelweintsje der fol mei en foar’sto it yn ’e rekken hast, rûkt alles nei dat hierwaskersguod. At se troch it rút sjocht, stoareaget in jonge nei har.
De frou yn it hûs fan Olla hat nachthier. Dat kin er wol. Hy hat earder sok hier sjoen. Olla sei dat har famylje fan in waarm en fier plak kaam wie. Dat siet har yn it bloed. Bloed. Hy huveret at er dêr oan tinkt. No sjocht de frou him oan. De eagen binne fan in nuver soart brúngriis. Se sjocht nei him mei dy eagen, as de loft fan fan ’e moarn.
Hy hat it kâld. Hy is gjin sinneblom wurden hjoed. Mem sil jûn pankoeken foar him bakke. Mar no stiet de donkere frou yn it hûs fan Olla en se sjocht nei him. Se hat Olla yn it bloed. It liket oft se him wat freegje wol. Hy sjocht nei syn swimbroek. Dy sit hielendal rjocht. Dan sjocht er nei har oant syn eagen fleanende skûtels binne. Hy jout se in opdracht: bring Olla werom.
Dan komt se oerein. Se komt stadich oerein. Se hat in wite rok oan, in lange, wite rok en ek har t-shirt is wyt. Hoe kin se sa wyt wêze? Hoe kin se sa ljocht wêze, hast in swan, at se de sus fan Olla is of har nicht? Hy wit dat net. Hy hie de hele dei sin oan de pankoeken. It is iterstiid. Mar no freget er him oan ien tried wei ôf wêrom’t de muoike, want miskien is it wol in muoike fan Olla, yn de ytkeamer stiet en him sa besjocht. Hy sil wachtsje. Wachtsje is as dat fan de sinneblommen. Yn de grutte romte fan ’e tiid dochst neat, en dochs dochst fan alles asto gewoan wachtest.
De jonge is sa tin dat se skrikt. Se tinkt oan skerpe ierkes en lytse brekken ûnder de hûd. Se wist net dat jonges sa tin wêze koenen. It makket har kjel. In lytse stien dy’t wjerleas op it wetter omdobberet en dan fersûpt. Se wit net wêrom’t se de lêste tiid sa gau gûlt, mar de triennen falle hastich op de flier. De jonge sjocht har noch altyd oan.
Oait hie se in liet foar Victor sjonge wollen. It wie waarm, mar ek tryst. Sa hie se it yn ’e holle hân. Mar it kaam der net fan. Hy hie iten makke en har doe tute. Se hienen oant djip yn ’e nacht frijd. Wie it leafde. Wie it lust. Se wist net wat it wie. Mar it byld skoot. Se sjocht it skowen. Se núnderet de earste maten fan it liet en fynt de wurden werom. It is rûn. Se sjongt soepel en helder. Achter har kreaket in doar. Se besjocht de moai klearmakke tafel en se is der op dat stuit wis fan. It skoot yn ’e eachhoeken. Stadich en tergjend. Se is allinne. Dat bliuwt sa. Wat oars hoecht se harsels net mear wiis te meitsjen.
Hy wit it net. It wurdt tsjuster en donker hier kinst dan net goed sjen. Mar se moat de nije suster fan Olla wêze. Se sjongt it liet fan Olla. It fielt drôvich en alle wurden dy’t se foar him songen hie, doe, doe’t de loft noch blauwer wie, al dy wurden falle no teplak. Nuver, se sjongt it liet en hy tinkt oan fûgels dy’t sirkels meitsje foar’t se fuortgean. Guon fûgels binne sa. Hy hapt nei lucht. Hy wit wol dat Olla net werom komt. It is kâld bûten. Ut de heuvels komme slanters dize, as spaghetti. De skiep sitte wer yn har stiennen hok. De sinneblommen binne tichtgien. Gjinien wol ommers in moanne wurde. Hy sil nei hûs ta.
At se wer sjocht, is de jonge fuort en is it bûten hielendal tsjuster. De twa wite pannen op tafel stekke skerp tsjin de nacht ôf. Se wol wat sizze. Se sjocht it, hoe’t it wêze kin, yn dy lege ytkeamer. Se wol oanskowe, ite en dan tinkt se oan Victor. It byld skoot stadich in oare kant út. Der is gjin jûnsmiel. Victor en Peter drinke no it bier op en sille dalik ergens om in broadsje woarst. Der is likemin in reden foar sulveren bestek. Mar se komt oerein en rint de keuken yn. Ergens yn in kastje fynt se in blik tomatesop en in pear lusifers. Se leppelet de panne leech en suchtet dan. It is net kâld. Dat is it net. Se bringt de panne nei de keuken ta en fynt dan in doar.
No is er in hazze. Hy draaft troch it ôfkuolle sân as in hazze. Hy wit hoe hurd at hazzen drave kinne. It sân bliuwt as in tinne, wiete waas oan de fuotsoalen hingjen. Hy lit sa syn spoaren nei. Mar wat jout dat. Hy kin einleas drave. Einleas. Dan rûkt er it. Mem is al begûn mei pankoekbakke. Mar hy hat gjin honger mear. In drôvich gefoel sit yn ’e mage, as in seurende âlde muoike. Hy is te grut om te skriemen. Hy is in hazze, in einleas dravende hazze.
Se sjocht nei de muorre yn ’e wenkeamer. De frou op it skilderij rint in paad del. Brune beammen, hast swarte skaden en yn ’e fierte leit in fyn ljochtblauwe loft. It is tear as spinreach. As oft ien har op de wang tutet. Yn ’e hoeke is in lytse – o – skildere. Se tinkt oan de sjippe, it wetter oer de fingers en dan dy tút. It is genôch. Se rint nei bûten ta, pakt yn ’e lege tún har tas en rint dan it paad del.