IV.
Zij hoorde ‘t twisten, en den doffen smak –
Zij kwám niet – zág niet – zag in mijmering
Altijd die eene plek, waar de appel hing,
En de appel zelven aan dienzelfden tak.
Zij dacht: ‘is ‘t ál een dróom… herinnering…?
Was ‘t mijn hand… wee mij! Góds hand, die hem brak..?
Toen trad Gods engel tot haar, kalm, en sprak:
‘De Heer zegt: ‘Vrouwe, zie uw zoon!’’ en ging.
En golvend vielen op zijn vaal gelaat
Haar lokken, toen zij viel, de goudenen,
Wijl ‘t zware hoofd aan ‘t outer bonsde, en lag…
Zij roept het lijk… roept God… die zwijgt en haat…
Zij wist niet dat de dood zóo stil was… en
Vóelt dat zij was vervlóekt; van de’ Eersten Dag…
Willem Kloos
IV.
Wie ‘t tsieren en de dompe smak wat ‘t liek?
Hja kaam net – seach net – seach as yn beried
altyd dat iene plak dêr’t de apel stiek
en de apel sels as boade fan fertriet.
Hja tocht: “Is ‘t ál in dream … hoe ek al wie ‘t…?
Wie ‘t myn hân … wee my! Gods hân dy’t him briek …?”
Doe stoep Gods ingel op har ta en spriek:
“God seit: ‘Frou, sjoch jo soan!” en har ferliet.
En weagjend oer syn feal gesicht foel ‘t skaad
fan krollen, gouden krollen, doe’t hja foel,
wylst ‘t swiere haad oan ‘t alter bûnze, en lei …
Hja ropt it lyk … ropt God … dy swijt en haat …
Hja wist net dat de dea sa stil wie, koel …
en fielt, hja wie ferflokt; fan ‘e Earste Dei …