Gjin kwea wurd oer de Golden Earring fansels. It binne wiere rockers, tôge yn learen jas, sinnebril en feteranensturt. Ek wit gjin ien of se noch drugs brûke en elke dei omraak sitte te sûpen en te kezen of just net. The myth continues, sis mar.
Spesjaal foar dizze kollum ha ik sjoen nei ‘Live From The Twilight Zone’, in registraasje fan in ‘Back Home Concert’ út 1984. It konsert hie wol wat in Spinal Tap*-gehalte, mar ik fyn dat elke band dy’t, op hok foar wize dan ek, wat fan Tap hat, in band mei potinsje. Yn it hjoeddeiske artystenûndersyk wurdt der dan sprutsen fan ‘de x-faktor’.
Dêrom wol ik wat stelle.
In pear jier lyn fytste ik ris troch in doarp. Oan lantearnpeal hong in grutte oankundiging: ‘Feest in de feesttent, m.m.v. Golden Earring’, stie derop. Tafallich hie ik dyselde wike heard dat de heavy metalklowns fan Kiss yn harren begjintiid yn it foarprogramma stien hawwe fan de Golden Earring.
Hoe’t it fierder gean kin. Kiss hat oait spile foar 137.000 fans yn Rio de Janeiro (foarprogramma: Maywood mei Rio); Golden Earring is thús bleaun en spilet yn feesttinten of teaters.
Mar fierders gjin wurd kwea oer dizze rockanimals. De Golden Earring hat Radar Love makke, in wrâldhit. Sy hawwe Twilight Zone skreaun, ien fan de bêste nederrockhits.
Just dêrom wol ik ek wat stelle.
Ien fan de aardichste tv-programma’s oait wie Single Luck fan de NPS, in searje oer de muzikale eendagsvlieg. Earst waard it hitnûmer analysearre, dan folge it ferhaal oer it dreamde suksesbestean, dan oer it ferfal en it libben no. Faak bestie de band noch en wiene se noch aktyf yn de pleatslike regio. De searje wie eins in oanienskakeling fan klassike artystenfenomenen, lykas de manager dy’t altyd mei de sinten útnaaid wie of de lettere heldenstatus fan de band yn Japan – yn de geast fan Spinal Tap.
Wat as Single Luck no in Amerikaansk programma wie en it oer de Golden Earring gie? Ah yes! tinke de measte Amerikanen. Radar love! Hie der in Amerikaansk televyzjeteam ôfreizge nei Nederlân om in antwurd te krijen op de fraach ‘Where are they now?’ dan wiene se bedarre yn ’e feesttinte fan Oerterp, it plakje fan de oankundiging. Se soene sjen nei in ûnfer-woestbere rockband, mei in bysûndere prestaasje: twa nûmers dy’t alle dagen wol earne yn Amearika te hearren binne. En ik kin it witte: ôfrûne simmer stie ik op dyselde fyts foar it stopljocht erges yn South Dakota neist in motorrider, dy’t spikerhurd Twilight Zone oan stean hie.
Alle artysten wolle de top berikke. Oan de mondiale top lykwols is mar plak foar in pear bands. Ik neam in Whitesnake. Ik neam in Bon Jovi. Ien soe lykwols folhâlde kinne dat safolle hits it sicht ûntnimme op de persoanlikheid fan de artysten. It omgekearde is dan it gefal. In band mei tachtich hits is tige ynflaasjegefoelich, hy is binnen ien generaasje al ôfskreaun. Ik neam in Extreme. Ik neam in Toto. Wat dizze artysten bynt, is de absinsje fan Rock ‘n’ Roll. It binne gjin cowboys. Oars sein: se misse de Tap-faktor.
De kombinaasje hits, gitaren, sinnebrillen en einleaze enerzjy – en dat ek noch unplugged – hat de Golden Earring in bysûndere status oplevere yn it mondiale artystendom: de ultime B-band, respektearre troch bands as The Scorpions, Foreigner en Kiss. Harkje bygelyks mar ris nei Metallica. Wa’t Enter sandman heart, wit dat James Hetfield en syn maten goed harke hawwe nei Twilight Zone.
*Wa’t Spinal Tap neat seit: stop mei lêzen.