Ofskied fon Friundon,
der nei da Foriene Steaton fon Noard-Amerika teagon

Nu tiugge jima wei nei fira wester oardon,
End siikj’ en frydom der, dy hier nawt mear bistiet?
Nu tiugge jima forth, end wirde nye bòden
Der jinsen fon ûs unk, end ho ’t hier earstling giet?
Nu scille jima folk end alderlond untwike?
Biwenje freamde grund?
Toscoere wîld den bond der unforbreklik like,
Dy jim’ oan Frîslond bund?

’t Is hird, unhiermlik hird sîn friunden to forleten;
’t Falt swier up ’t heitelond for ’t lest det each to slaen;
Hertbrekkend is det wea by stialpich trienforjeten.
As miich fon miich hin scaeth. – End det scill’ jima dwaen?
Ac ducht hit òron sear hjaself hiar’ folk t’ untscoeren,
’t Giet d’ Unfries’ ac oan ’t hert;
Doch ô, sîn londsliu, nê! hit benn’ nen frîske broeren,
Sîn lond is Frîslond nawt!

Sa nearne nawt as hier bînt folk end field end beamte
Yen fest oan d’ aldergrund. Nei oarlonds rîkdom sly,
Slacht manich ûtmon jamk sîn went up înna freamte;
Det is m’ al fon him wend en ducht yen naet nen ny.
Men nu s’ ût Frîslond wei ollîk da wrald în tiugge,
Fol-sed end ropjend stiûr,
End um ’t s’ în ’t lond nen gristel heil mear siugge,
Der, der, bisau ik oer!

Dy frydom end dat luk, der jima nu nei swalkje,
Heth by ûs aldfaers iens în ol sîn tier bistien;
’t Wier Frîslonds gouden tiid, der yete pinnen malkje,
Doch hwerfon ol to fier ûs ’t wesen is untgien.
O drôvich! înlondsk skeel tobriek da creft der Friesen,
Bond’ olle wîsdom ût,
Sa rekkon s’ înna ’t ein hiar frydom to forliesen,
End wardon fy’ne bût.

End nu – dy londsiet hier ol mear end mear binère,
Him steaple lest up lest, hin nîtge sunder ein,
Bidiupt în hwet er ducht end hwer er hin mei kère,
Sîn hond end hulle ’t lean der warberheid unttein.
By heagor upbreng stees ol diupor ’t lond în skilden,
– Sa tard’ ûs folkstier wei! –
End yete – hwet ma droech, end hwet da blieders dildon,
Mislaet ont hioed da dei!

En klibe bunglers mest, der naet as unk yen browe,
Hwerîn mar oars nen deugd as âdlik’ ofkum heth;
En flite truglers fied, der yens bistean bignowe;
En heap fon ûtlondsk scai oer d’ eine londsbern set:
Pleach-wriggen, lîts end great, um ’t kostfol stiûr to scorjen,
For naet as narjen nulk; –
Derthruch kaem kregelheid end wirknucht to forsorjen
By th’ oerbileste folk’. –

Nê, jima fluk ik nawt, der sucken stiûr untrenne,
Bidearend înna grund end droas ollîk as ’t is;
Ik fluk se, der fon th’ quead da daelske wirtels benne,
Da gnubbers fon ûs riucht, foarûtgungs hindernis.
’k Fluk jima nawt; – mei ’t en dumpgeast weagje dòre,
To dômen jima dwaen; –
Mîn fluk up hja, der strûs ûs tier end wolfeart smòre,
Um self great swê to slaen.

Der glansget înna ’t west en rumor, bettor libben,
Der blinkt en junge tier în jinsne nye wrald,
En frydom yete nea fon ikmons kloer bignibbe,
Nawt wei-slînd fon en diûr end folk-untgroeid biwald.
Der tiugge jim’ up wei! Mey’ jima ’t luk der fînde,
Hwet d’ oanloits mîld unthiet;
Mey jim’ în bliere rest diu frydom-sinn’ oerskine,
Der heach în top der stiet.

Det, det mat jim’ olteast der d’ alde hunk forgoedje,
Der jima ’t libben jaen în fier’ oer-sê-ske wrald;
Se det-et lean for ol hwet jim’ oerwraxlje ’nd noedje,
Wîl ’t herte bliede mast, end mat yet thusendfald.
O, stel ’t nawt în bistond, der scille tîden kumme,
Jim’unûtsteanber near,
As ’t moed, oer ’t liaflond fol, thruch naet nawt wirdt forrumme,
Bleat gûsje mei, nawt mear.

Men sidz’, scil Frîslonds tael by jima hûsjen bliwe?
Ho lang, sa s’ ol forquînt, scil ’t durje foar se ’r steart?
Scil ac în jima bern yet frîskens buppa driwe.
Hjam wese d’ alde sprâk’ en tael dá ’t ear liafst heart?
Dy neisiet scil ol licht nei jieron nawt mear wite
Foan oar’heit’ earste t’hûs;
Doch jima scill’ er wis sa min ûs tael forjete,
As ’t faderlond end ùs.

O nê, forstiet se nawt, ol struit hit rum der jinsen,
Hwet jim’ în ’t eine lond to strûs unthalden ward;
Wy wenskje jima ta; wy bidde ’t God! Us tinsen,
Dá swalkje jima mei, mey’ barre hwat er bart.
Scriu înna tael fo th’ folk det jima nu forlete,
Us nammen înna ’t hert;
Wy scill’ ûs libben lang hier jima nawt forjete:
Forjit ûs jinsen nawt.

Farwol! for oltîd wol! Licht scille jim’ ûs nimmer,
Ho great diu langst ac is, da friundskip-hond wer jaen;
Doch nea giet d’ oantins wei; ho ’t rint, se bliut ûs jimmer,
End ’t friunde-herte scil, sa lang wy sîkje, slaan.
Farwol! hab luk up reis! Bid, fier fon ûs, Gods seine
Mei ûs up Frîslond dol! –
Diu flymjend’ ûre slacht, ho w’ ús ta wettir weine…
Far, friunden, îvich wol!

Sjoch hjir foar in ferzy yn hjoeddeiske stavering.