Yn ’e supermerke sochten mem en ik om griene biotex. Om’t ik in bytsje pasjint wie, wie mem delkaam foar kofje en treast. Freondinne H., dy’t juster myn chaperonne nei it sikenhûs west hie, hie al wol biotex helle, mar it wie gjin floeibere, lykas op myn briefke oanwizingen stie. Dus soene mem en ik dat eefkes helje. Fan de dokter moast ik nammentlik twa kear deis ‘gezellig met de bibs in de biotex’.
Gelokkich bin ik hast nea siik. Ik bin wol faak sikkeneurig, mar dat is in oar ferhaal. It is nammers mar goed ek dat ik noait siik bin. Myn suster is dokter, mar ik hâld net fan sikehuzen. It rûkt der frjemd, en der rinne altyd minsken om dy’t folle slimmere dingen ha as josels, dy ’t meitsje dat jo jo skamje de skoandere tiid fan dokters te fergriemen mei lytse ûngemakjes dy’t foar in part eigen skuld binne. Yn it akademysk sikehûs tichteby myn hûs rinne ek altyd hiele bataljons minsken yn wite jassen, dy’t my yntimidearje. Wie ik ek mar in dokter, en net sa’n pasjint dêr’t de wite jassen ûnder de kofje oer rabje.
Jo soene tinke kinne dat ik in bangeskiter bin, dy’t net oer pine kin, of, sa’t dat sa moai omskreaun wurdt, dat ik ‘in lege pinegrins’ ha. Mar dat is net sa. Ik moat it krekt altyd oerdriuwe en doch my flinker foar as ik bin. En dit yn it libbene besef dat it altyd slimmer kin en dat ik net kleie mei.
Sa stapte ik ek dy tongerdeis der hiel fleurich yn, de dei dat ik myn geduld ferlern hie en de húsdokter op ’e nij opskille hie. It ‘ontstoken haarzakje’ groeide rêstich fierder. Om my koe it wol sitten bliuwe, mar no koe ik net mear fytse en sitte, en waard ik moarns mei in seurende pine yn ’e ljisk wekker. Om’t it de dokter twa dagen lyn net slagge wie it sels fuort te snijen, like it har no better dat ik even nei it sikehûs gie foar in lytse yngreep, dy’t lykwols, sa beswarde se my, hiel ferfelend wêze koe. Tweintich minuten letter en yntusken yn it selsskip fan H. stie ik by de ‘spoedopvang’, wat my earlik sein slim oerdreaun like, mar hawar.
Yn it keammerke dêr’t it barren plakfine soe, stiene mar leafst seis minsken klear om myn ûntstekkinkje te liif te gean. (Der wie my wol frege oft ik beswier hie tsjin in grut tal minsken, mar ik doarde net goed ‘nee’ te sizzen.) As in filmster fûstke ik links en rjochts mei de hearen en froulju dokters, arts- en ko-assistinten en makke noch in grapke fan: ‘wat lúks! Sa’n soad dokters foar my allinne’. Mei de skonken yn ’e beugels (sa’n ‘haarzakje’ ûntstekt fansels op in ûnmooglik plak) wachte ik de ferdôving ôf.
Ai, dêr begûn de ellinde. De spuiten diene sear, mar ik hie de tosken stiif opinoar om gjin ‘au’ te roppen. In ko-assistint snijde de bult iepen, wylst se har mearderen probearre te ymponearjen mei in ferhanneling oer de ferskillende snijmetoades. It ovaaltsje, it streepke. Oan my wie dit praat net bestege, want ek al sjoch ik genêskunde as in feredelde HBO-stúdzje, yn it sikehûs ha ik noait sokke praatsjes. Ik stoareage nei de kleurige plaat oan it plafond en de suster hâlde myn hân beet en spoarde my oan de giele ballon op de plaat te finen.
Wylst men yn my knypte, knypte ik yn ’e hân fan de suster en socht fanatyk nei de giele ballon, dy’t ik – kompetityf as ik altyd bin, ik hie myn rekkensomkes op skoalle ek altyd earder klear as de oaren –rillegau fûn hie. ‘Ja, dêr, boppe it strân’, rôp ik miskien wat te entûsjast. Neffens de suster kloppe dat net, mar ik wist it seker. Spitich, want de operaasje duorre noch in heal oere, en dêr lizze jo dan. Ik rôp mar twa kear lûd fan ‘au’, doe’t it plakje hechte wurde. De ferdôving hie al dy tiid net goed wurke.
Nei ôfrin, doe’t ik de klean wer oan hie, fûstke ik wer mei it hiele kordon. ‘Reusachtig bedankt voor de operatie hoor’. Pas ien kear bûten doarde ik te hinken en oan de tillefoan pas te gûlen. Mar de oare deis wiene in pear dingen alwer grappich. Yn de supermerke die bliken dat floeibere biotex net bestiet. Soene se wier tinke dat jo oars mei de kont yn ’e poeier sitten geane? En nei’t ik it ôfwastobke soarchfâldich skjinmakke hie, die bliken dat myn bibs dêr hielendal net yn paste.