Ik ha The Voice Kids fan ’t jier mar ris fan begjin oant de ein folge. It is in moaie titel: in bern is no ienkear gjin kid en in kind is dat ek net. Dan ha wy dat mar hân.

Oer it algemien bin ik tsjin elke kompetysje yn hokker foarm dan ek om de simpele reden dat soks de wille dy’t lju yn de oanrin hân hawwe by har folslein yn it ferjit rekket. Konkoersen ha ik altyd it mier al oan hân: sitte jo 12 wike op in ûnmooglik of op in prachtich stik te repetearjen, komme jo mei in alderaardichst gefoel fan it poadium ôf en dan wurde jo tredde of sa.

Lês fierder by Daam