wiswier, it wie in moai gesicht:
in folle frouljusboarst
en dan syn âlde grize kop
blastich fan de prednison
smakkend oan har spyn

‘op myn stjêrbêd wol ik tate ha’
stie yn hânskrift boppe ’t bêd
sels wie er dat al lang fergetten

ik sei:
skink ús de glêzen
mar ris ta de râne fol
en lit ús ite
oant wy barste
fan ús triennen