Sa’n grap hie ’k oars graach ris úthelle mei Tony de Vietnamveteraan. Ik kaam mei Tony yn ‘e kunde oan ‘e rinnende bân fan in pakketdistribúsjesintrum. Yn ‘t skoft sieten we altyd mei guon oaren oan deselde tafel. Hy stiel myn hert mei syn fabuleuze taal, in mjuks fan Nederlânske en Amearikaanske slang.
Op in dei moasten we de iene pallet nei de oare folsteapelje mei pakketten foar swangere froulju en farske memmen. Goh, tocht ik, de steat jout swangere froulju in startpakket.
‘A lot of these boxes,’ sei ik tsjin Tony doe’t de bân even stil stie.
‘Yeah,’ sei Tony, ‘alotta pregnant motherfuckers in Nederland.’
Doe’t ik it Fjoer oer Tony en syn útspraak fertelde balle er de fûst.
‘Ja jong, dat is in gast,’ gie ik fierder, ‘hy moast fochtsje yn Vietnam en is dêr doe desertearre.’
‘Nee!’
‘Ja, en doe is er nei Cambodja gien mei syn dollars. Hy sei: I made a lot a money in Cambodya.’
It Fjoer seach my oan mei grutte eagen en skodhollet.
We hiene blikjes bier by ús en giene op in stoepke njonken it terras by de Winkel fan Sinkel sitten. We swijden en dronken bier. It folk rûn foarby en de sinne skynde.
‘We sitte yn ‘e duckout fan it libben, jong,’ sei it Fjoer op in stuit. En sa wie it. We proasten derop.
In skoftke letter ried Tony poer tafallich op syn scooter foarby.
‘Dêr hast ‘m: Tony,’ sei ik.
‘Ja!? Is dat ‘m?’ rôp it Fjoer út en eaget him nei.
‘Dat is ‘m. Mei syn grize sturtsje.’
‘Wat in gast,’ seit it Fjoer, ‘wat in kop!’
By de treppens fan it stedhûs sette Tony syn scooter op ‘e stander.
‘Kom we geane nei him ta,’ sei ik, ‘Hy giet dêr op it muorke in joint sitten te smoken.’
Tony groete ús romhertich en skode in stikje op om romte foar ús te meitsjen. Hy hoegde gjin bierke mar begûn te fertellen oer in kartonnen doaze dy’t op ‘e kop oer de strjitte skaaide. In neidiel fan syn taal is datst him net altyd like goed folgje kinst.. Seker as je al in stikmannich bierkes op hawwe. Trije kear besocht er my clou fan it ferhaal oer de doaze út te lizzen, mar ik seach him noch hieltyd net begripend oan.
‘Jij wor’ een beetje traag van begrip when you have been drinkin’,’ sei er.
Wilens stoppe er in jonge fan in jier as sechtjin in pear xtc-pillen ta.
‘I was jongerenwerker,’ fertelde er, ‘maar zij van die gemeente begrijpen mij method niet. They don’t know about jongeren. Zij give mij ontslag.’
Nei’t er syn joint op hie sprong er fan ‘e muorre en wer op syn scooter.
‘See you guys later,’ sei er en hy ried fuort, slalommend tusken it winkeljende folk troch, efter in jonge fan in jier as sechtjin oan.
We seagen Tony nei en proasten op him.
‘Eins soene je sa’n oranje flachje, sa as lytse bern dat op harren fyts hawwe, efterop syn scooter sette moatte,’ sei ik.
Mar goed, Tony ha ’k al in hiel skoft net mear sjoen. Sa giet dat mei guon lju. Dy sjogge je miskien wol nea wer. Tony liet my dêr op it muorke foar it stedhûs ek ris foto’s sjen fan syn twa puberdochters yn Amearika, en fan it hotel dat er dêr besit. Faaks is er dêr, mar ik slút neat út.