I
Himelkomôf obstrewearre in fanke yn ’t finster tsjinoer. Mar it. fanke fan tsjinoer seach gjin inkelde kear rjochting Himelkomôf.
Dat docht hja, omreden dat se skruten is, tocht Himelkomôf.

II
Himelkomôf beskildere syn gesicht mei griene inket en gong. by it finster stean. Dat se allegearre tinke sille: dat is in aparten ien, sei Himelkomôf tsjin himsels.

III
De tabak wie folslein op, en Himelkomôf hie neat mear te smoken. Hy sûgde oan ’e lege piip, mar dêr waard de saak noch slimmer fan. Sa gongen ien, twa oeren foarby. Doe wie der wer tabak.

IV
Himekomôf rjochte syn skerpe eagen op in fanke en joech har yn tinzen, opdracht de holle nei him om te draaien. Mar dat holp net. Doe joech Himelkomôf har yn syn tinzen opdracht de holle net nei him om te draaien. Dat holp ek net.

V
Himelkomôf socht nei in ynderlik idee, om himsels in libben lang yn te ferdjipjen. It is noflik, om op ien sa’n idee gewoanwei fereale te wêzen. Oeral en yn alles sjocht sa’n minske syn eigen idee. Alles is wyn op syn mole. Alles stiet yn direkt ferbân mei syn moaiste idee.