Sneintemoarn. Der leit in dize oer de greiden, de earste kosters dogge de tsjerkedoarren wer iepen, it is healwei alven. Mei Joe Bonamassa syn Happier Times (de útfiering yn de Royal Albert Hall) op de eftergrûn, foar my it toetseboerd fan myn Acer, wat rekkens dy’t noch betelle wurde moatte. Boppeste is dy fan de Rendac, ien fan de lângeiten hat de winter net helle. Foar it oare skynt der hjoed in balskopwedstriid fan belang te wêzen. It sil wol.
Der is foar in skriuwer in nuveraardige perioade. Dat is de tiid tusken de korreksjerûnten en it ferskinen fan in nij wurk. Je ha it manuskript de lêste wiken in kear as seis lêze moatten, de korrektors, setters en krityske meilêzers ha harren sechje en wurk dien. Der is in flaptekst skreaun, it omkaft is ûntwurpen, der moast in nije foto komme omdat je der krekt wat oars útsjogge as in jier lyn. Alles moat syn gerak ha. Je ha foar it lêst it each oer it binnenwurk gean litten en dan is it safier dat it manuskript nei de printer giet. Noch efkes hâlde jo de spanningsbôge fêst, want der moatte útnoegings fabrisearre wurde. Jo binne noch altyd fan miening dat it ferskinen fan in boek in feestje wurdich is, dus ek dat moat taret. Lokkich liket alles op ‘e tiid. Noch twa kear oefenje mei de gelegenheidsformaasje dy’t de saak muzikaal wat opfleurje sil (dat hoopje ik teminsten) en dan is it safier.
Skriuwen is meastal in feestje. Ik ha freed op de jûn fan de Fryske Krite yn Drachten sein dat by it skriuwen fan myn nije roman, dy’t De Nova Scotia Staazje hjit, it toetseboerd moai skjin wurden is… Dy jûn dêr wie oars tige slagge, mei Jaap Louwes op ’n paad is al jierren tige gesellich. It wie freed de earste kear dat Jaap in ferhaal fan my fertelde en ik in nûmer fan him covere ha. Dat wie spannend. Jaap sei dat it apart is as je in oar mei jo wurk hearre en dat is oarsom ek sa.
Der is dus ôflieding genôch, mar dochs bliuwt dizze tiid ien fan wachtsjen. Wachtsje op de dei fan de presintaasje, wachtsje op de reaksjes dy’t yn de tiid dêrnei grif komme sille. It gefoel dat oerhearsket, kinne je it bêste omskriuwe as ûnbestimd. Want De Nova Scotia Staazje is net samar in ferhaaltsje. Myn útjouwer frege net alhiel tafallich oft ik it noch opbringe koe om nei in stikje tekst te sjen, ik tink dat er wol troch hat wat dit manuskript mei my dien hat. Nei freed trettjin novimber sil in oar der wat oer sizze meie. Miskien is dat noch wol it alderspannendste.