Op de noardwestlikste punt fan it Europeesk plat te stean,
op lân dat hohâldt, om net oan te wizen oer te gean
yn it oanwinnend wif op en del fan slyk, mok en ril,
de see yn ’e rêch te litten, de seewyn te skrousk
foar hannen en gesicht – likegoed om in antwurd sykje,
en dan, op knibbels sinkend,
sâlte skjippestront rûke,
mongen mei bakfollen fongen snoek.

Lês fierder by Abe de Vries