Der wurdt flink oan de doar fan Sinteklaas en Swarte Pyt rammele. De lêste jierren is der om it karakter en uterlik fan Swarte Pyt hinne aardich wat strideraasje.
It is goed om te witten dat dy diskusje net fan de lêste jierren is, mar al langer spilet. Yn de sechstiger jierren fan de foarrige iuw ûntstiene der beswieren tsjin it mooglik rasistyske karakter fan Swarte Pyt. Benammen Surinaamske bewegings kamen yn aksje. De lêste tiid liket it debat lykwols te ferhurdzjen en komme foar- en tsjinstanners hieltyd mear tsjin inoar oer te stean.
Lês fierder by it Y-Skrift fan Skanomodu
Ik leau der neat fan dat yn ferbân mei Swarte Pyt rassistyske redenen fan (wite) Nederlanners in rol spylje of spile hawwe, sa’t Reitsma troch de rigels hawwe wol. Negerachtigen en oaren mei in kleur wolle dat oarskleurden leauwe litte neffens formele, maklike arguminten. Lykas sa faak by ditsoarte fan ôfwaaid en ynstutsen praat, hâlde se harren echte probleem foar harrensels. It minderweardichheidskompleks en de ôfgeunst. Se witte blikseme goed dat se dit ferswije moatte, sa net dan krije se yn alle gefal fan keardels en wiven as antwurd dat se mei harrensels, mei selsakseptaasje oan ‘e gong moette. Foar fierwei de measten net sa maklik. Sa lang it tabû bestean bliuwt, sa lang hâlde se harrensels en de och sa netsjese witen sabeare foar de gek. Enerzjy- en tiidfrettende skyngefochten dêr’t ek oaren foar bliede moatte mei argewaasje en jild.
Wêrom soe ik my, nei de pubertiid, der drok om makke hawwe dat ik net it ljochte hier fan Reitsma hie, net in klassike noas en graach tsien sintimeter langer west wollen hie? Alle emansipaasjes moatte út de minsken sels komme, sjoch de frouljusemansipaasje as ridlik slagge foarbyld. En nei it gegriem mei it Fryask as in misbeteard foarbyld.