At ik moarns by de iisbaan weirin kom ik har tsjin. Se freget my oft ik fannemiddei ek wat te dwaan ha. At ik ûntkennend anderje reagearret se like optein as altyd. Se wol it iis op. Oft ik ek mei wol te reedriden. De tocht dy’t we earjuster riden hawwe, mar dan efterstefoaren. Hy giet ek mei.
Dat moat altyd wêze sis ik, it iis bûtenút is ommers hartstikke moai en dik. We prate nei itenstiid ôf op de Weidumerfeart en sette mei ús allen de earste streken op it glêde swarte iis.

Lês fierder by Janneke de Boer