Guon sprekke syn namme mei respekt út, oaren fine it mar in mankeliken ien. Yn syn tiid is Hans Lodeizen (1924-1950) in stikmannich kearen wegere troch redaksjes fan “grutte” tydskriften. Net fernijend genôch, te romantysk, hearde hy faak. De man wie noch net dea en ja hear, hy krijt in priis. Dy prizen ek, der is altiten wol in ferhaal by… Gerben Willem Abma skreau as Daniël Daen yn syn gedicht “de deade dichter” al:
“de libbene dichter hâldt ien treast foar letter
de deade dichter dichtet altyd better”

Lodeizen yn ‘t Nederlânsk, Frysk (troch Edwin de Groot), Stellingwerfsk (Piet Bult) en Ingelsk (Ate Grypstra):
 
 
De buigzaamheid van het verdriet

in een wereld van louter plezier
kwam ik haar tegen, glimlachend,
en ze zei: wat liefde is geweest
luister ernaar in de bomen
en ik knikte en we liepen nog lang
in de stille tuin.

de wereld was van louter golven
en ik zonk in haar als een lijk
naar beneden het water sloot
boven mijn hoofd en even
voelde ik een vis langs mij strijken
in de stille zee.

dag zei ik tegen haar dag kom
ik je nog eens tegen, glimlachend
maar de wind blies weg
haar gezicht in het water
en ik knikte en ik werd onzichtbaar
in het stille leven.

 
 
Piet Bult – De buugzemhied van hatzeerte
Edwin de Groot – De bûchsumens fan it fertriet
Ate Grypstra – The suppleness of sadness