By ‘De lege plakken’ fan Adrian Grima

Foar Poetic Potatoes, in projekt fan de Bildtse Aardappelweken, mocht ik fan ’t foarjier nei Malta. Yn it ramt fan KH18 ha ik tegearre mei Janneke Spoelstra op Malta foarlêzen. Ik ha dêr ferskillende dichters troffen. Ien fan harren wie Adrian Grima. Hy is doktor yn de Malteeske taal- en letterkunde en wurket op de universiteit fan Malta. Al hiel lang is hy warber yn en foar de Malteeske literatuer. Hy skreau ferskate fersebondels. Gedichten fan him binne oerset yn û.o. it Frânsk, Dútsk en Ingelsk. Oer de hiele wrâld lies er foar op poëzijfestivals. Op Malta organisearret er alle jierren in grut poëzijfestival.
Ik socht him op op de universiteit. Mei de bus ried ik dwerstroch it folboude La Valetta. Myn tinzen waarden even werombrocht nei myn tiid op de middelbere skoalle. Jierren siet ik winterdei alle wykdagen twa oeren yn ’e bus.
Op de kampus kriich ik in tal bondels fan him. Ut in bondel mei Ingelske fertalingen, Deciphered Lips út 2013, ha ik it folgjende gedicht oerset:

Adrian Grima

De lege plakken

De bussen ride my foarby
mei oantinkens belêste
besykje se net tsjin
elkoar oan te botsen.
De gesichten falle en komme omheech,
sjogge my soms
út nijsgjirrigens bitter oan,
sûnder dat se it my yn my sjogge.
Se binne fluch, de bussen,
ûnferwachte.
Se lade yn en út
en wy wurde even fêstholden
tusken de gesichten dy’t ôfsette en ús oanreitsje,
de lege plakken dy’t achterlitten binne
en de binnenkant fan de bus dy’t, foar in pear neakene tellen,
ferlitten fielt.

(oersetting: Hein Jaap Hilarides)

L-Ispazji Li Battlu

Il-karozzi tal-linja jgħaddu minn ħdejja
qishom memorji mgħobbijin qed jippruvaw ma jaħbtux
ma’ xulxin.
L-uċuħ jinżlu u jitilgħu,
kultant iħarsu lejja,
b’kurżità, biċ-ċiera,
bla ma jaraw lili fija.
Għandhom ħeffa tal-linja
ma tistennihiex mingħandhom.
Itellgħuna u jniżżluna
u aħna ninqabdu għal ftit
bejn l-uċuħ sejrin li missewna
u l-ispazji li battlu warajhom
u li fihom, għal ftit waqtiet għerja,
telquna.

The emptied spaces

The buses pass me
burdened with memories
trying not to bump
into each other.
The faces fall and lift,
sometimes look at me
out of curiousity, bitterly,
without seeing the me in me.
They are quick the buses,
unexpected.
They load and unload
and we are held for a moment
between the departing faces that touch us,
the emptied spaces left behind
and the inside which, for some naked moments,
feels abandoned.

(translation: Adrian Grima)