It hûntsje wie efterbleaun by de keldersdoar en siet no oan ien stik troch te blaffen. ‘Ja hear… ik hear dy wol Bearke… âld kefferke,’ sei de man, dy’t ûnder yn ’e kelder oankaam wie. ‘Ik kom aanst wer by dy… it baaske moat earst wat wichtichs dwaan, dêr kinsto net by wêze te drokte meitsjen, miskien smytst noch wat stikken… no, dat kinne we net hawwe no?’ It hurde ljocht dat fan it keale lampke kaam, die him suver sear oan ’e eagen. Hy seach nei de buorden, lofts seis fan de grûn ôf, yn ’e midden, foar him, wer seis en rjochts fan him nochris seis, allegearre twa meter lang en sa’n tweintich sintimeter breed en hielendal fol steand mei wekflessen en wekpotten. Ut de bûse fan syn waarme fest helle er in âld brún skrift en in eintsje potlead foar ’t ljocht. Hy seach earst yn it skrift en begûn doe de etiketten op ’e flessen en potten lûdop foar te lêzen en de flessen en potten te tellen, wylst er yn it skrift streken sette. ‘Beiesjelei… ien… twa… trije.’ Dat klonk sawat as in berneferske. ‘Wichtersjem… ien… twa… trije… fjouwer.’ Sa gong er boerd foar boerd bylâns en ynventarisearre er de hiele foarrie sjems, sjeleis, ferskillende soarten griente en sels fleis, allegearre ynmakke foar mindere tiden. En ja, dy mindere tiden wienen fjouwer jier lyn eins al begûn, doe’t de Dútsers it lân ynfallen wienen. Mar wat wie dat no? Hie er no in boerd oerslein? Ja, blinder, hy hie de krúsbeisjem en de ierdbeisjem net teld, hoe hie er dy no yn ’e fredesnamme ferjitte kinnen? Dy hie syn leave frou, dy’t no twa jier lyn ferstoarn wie noch ynmakke, as lêste sa’n bytsje. Sa, no wie alles teld en it kloppe noch hieltyd, der wie neat fuort sûnt de foarige telling, dat koe ek net oars, om’t er der neat fan brûkt hie. Want dat wie perfoarst nét de bedoeling, fûn er. Dizze kelderromte wie in taastber oantinken oan syn frou, in hillige krypte.
Bearke blafte noch hieltyd, sels noch hurder as earst. Ek Bearke wie in taastber oantinken oan syn frou. Hy woe eins gjin bisten yn ’e hûs, mar op in dei wie er thúskaam fan it fabryk – in goed jier foar de oarloch begûn – en doe hie it hûntsje hommels om him hinne en tsjin him op sprongen, drok sturtwifeljend. Syn frou hie him efkes oansjoen en neat sein. Hy hie ek neat sein en it bistke wie bleaun. Fyftjin jier lyn hienen se in berntsje hân, in famke, dat hie mar seis wike libbe. Hy koe har namme net neame en hy woe der it leafst net te faak oan tinke, it die bot sear, noch altyd. It leauwen wie him frjemd mar dochs joech it him in bytsje treast as er tocht dat memke en dochter tegearre wêze soenen, wêr dan ek mar. Hy wie klear mei syn winkelderswurk en soe de houten trep wer op om dêrnei mei Bearke in kuierke te meitsjen. Hy bleau efkes stean om’t er in nuver lûd hearde, dat hieltyd skerper waard. It like krekt as kaam der in enoarm ynsekt oan, in troch moarch en bonken geand soart tsjirmjend geraas stoarte, sa fielde it alteast, boppe op him, doe waard it tsjuster.

Hy die de eagen iepen mar seach neat, it lampke die it net mear, dat wie dúdlik. Wat wie der yn ’e goedichheid bard en wat wie dy alles trochkringende lucht? Oereinkomme gong net goed, hy helle de hân iepen oan in stik glês en fielde dat alles wiet wie, doe hie er al gau yn ’e gaten dat it de wekflessen wienen, hy moast slokke en begriep der neat fan, hy moatst út ’e kelder sjen te kommen en útfine wat der te rêden wie. It hûntsje bleau aaklich stil, ek nei’t er in pear kear ‘ Bearke… Bearke…’, roppen hie. Op ’e taast gong er de trep op en kaam by de keldersdoar, dy’t er pas mei moai wat geweld iepen krige. Bearke wie nearne te sjen. Fan syn hûs wie net in soad mear oer, twa muorren stienen noch heal oerein, de wyn waaide der gûlend omhinne. De blaupannen fan syn dak leinen oeral ferspraat yn grouwe stikken, âlde stikken krante sweefden risseljend, ûnrêstich en spûkeftich boppe it apokalyptysk taferiel. In bytsje fierderop seach er in grut fleantúch, dat yn it fjild efter syn hûs lei en yn twa helten brutsen wie. Hy rûn der net hinne mar draaide him om en gong de kelder wer yn, it deiljocht skynde op de buorden mei wekflessen en potten en toande de ferskillende kleuren fan ’e ynmakke ynhâld. Der wienen wûnder o wûnder mar in pear flessen stikken fallen. Op ’e rjochter kelderkant hie er se krekt noch sjoen, de parkes. Hy pakte de pot en naam dy mei nei boppen ta. Mei syn fan bloed dripkjende hân krige er de wekpot mei in soad muoite iepen en dronk fan it brandewynparkesfocht dat de fruchten goed hâlde. It triljen dat troch syn hiele lea gong ferdwûn stadich. Ynienen seach er alles hiel dúdlik en helder as wie er foar it earst op dizze ierde bedarre en hie er de jierren dêrfoar net werklik libbe.