Redaksjoneel

Op 28 july 2016 stie ik op it Drimon Festival yn Struga (yn Masedoanië). Yn in parkje op in kalme simmerjûn haw ik dêr yn it Ingelsk wat ferteld oer it Frysk en yn it Frysk in pear fan myn gedichten foardroegen. Letter op ’e jûn trede, ûnder deselde beammen en foar itselde publyk op noflike sitsekken oer, de Roemeenske dichter Denisa Duran (*1980) op. Se lies dêr gedichten foar út har bondel Sunt încă tânără (‘Ik bin noch jong’), ûnderstipe fan byld en muzyk. Ik wie fuort ûnder de yndruk fan har ynholden foardracht. Grûneftich klinkend Roemeensk, dat mei syn doffe î’s en ă’s en syn ús suver fertroude opgeande twalûden oa en ie, in hoedener, yntimer lûd hat as it Masedoanysk. Yn har stim en har hâlding siet ûnder de foardracht sawol wat brekbers as wat krêftichs. Underwilens wiene efter har filmbylden te sjen, wêrop’t de dichteres oer in ikker rûn, planten út ’e grûn skuorde, bleat op ’e fealbrune ierde lei. It giet oer swangerskip en oer de dea yn Denisa Duran har gedichten. Trije dêrfan lêze jo yn dit nije nûmer.

Dêrneist û.o. yn nûmer 3 fan 2017: in foarpublikaasje út de nije roman dêr’t Jetske Bilker op dit stuit oan wurket; in fraachpetear mei Hein Jaap Hilarides oer syn roman De trekker fan Troje; oer de poëzij fan Johannes Bobrowski (1917-1965); besprekken fan Geart Tigchelaar syn Bêste jonge, en fan it troch Martsje de Jong oersette klassike jongereinboek De GFR.

André R. Looijenga

Lês hjir fierder (pdf)